MySpace is dood

Of tenminste toch klaar voor de long way down, denk ik. Het heeft zijn moment de gloire gehad – Arctic Monkeys en Lilly Allen zouden hiermee zijn doorgebroken, herinner je nog? (yeah right…) – en het is voor een flink pak geld verkocht aan News Corp, maar nu valt er niets boeiends meer over te vertellen.

Komt iemand er nog voor iets anders dan om naar de nummertjes te luisteren die beginnende artiesten er aanbieden? Als platform voor het delen van foto’s is het een ramp. En om te bloggen op MySpace moet je ook al over een flinke dosis masochisme beschikken. “Maar MySpace is vooral een community!”, hoor ik een verloren ziel opwerpen. Klopt, een kladversie van Facebook, zou je kunnen zeggen. En over Facebook gesproken, die zouden MySpace wel eens de doodsteek kunnen bezorgen als dit doorgaat. 

Vorige week kreeg ik ineens een nieuwsbrief van MySpace in de bus. Ik kan me niet herinneren dat ze dat ooit al eerder hebben gedaan, hoewel ik er al bijna drie jaar een account heb. Maar ze hadden dan ook heel wat Groot Nieuws te melden! (waarmee ze overigens lijken te bewijzen dat ze allesbehalve een community-site zijn)

Classifieds! Zoekertjes, dus. Oh ja, laten we eBay gaan beconcurreren, altijd een goed idee.

TheChannel! Filmpjes Die Bijna Allemaal Al (Lang) Op YouTube Staan. Al even briljant.

MySpace Trailer Park! Voorfilmpjes van nieuwe Hollywood-films. Twee jaar geleden inderdaad even megahot op het internet. Twee jaar geleden…

Behind –the-scenes-video van op de Warped Tour! Met 3OH!3, Forever the Sickest Kids, The Color Fred. “And more!”, mocht dat nog niet volstaan. Geen idee wie die jongelui allemaal zijn, maar hun groepsnamen voorspellen weinig goeds…

Kate Voegele Back-to-School Tour! Kate Wie?

LA Weekly Detour Fest! Tof. Als je in LA woont, tenminste.

Featured artist: Damien Jurado! Ook een geval van “Wie?”, maar daar dient deze rubriek natuurlijk voor. Vond ik na een korte luisterbeurt eigenlijk niet onaardig. Zeker fans van Duyster zullen dit wel appreciëren.

Maar dan: Featured comedian: Cheech and Chong. OK, als ze zó beginnen…

Als MySpace ooit de dieperik in gaat – en mijns inziens zal dat toch niet zolang meer duren – dan hebben de makers daar zelf alle schuld aan. Eén: ze hebben nog altijd niet door dat er meer internetgebruikers buiten de VS zijn dan exemplaren met een Amerikaans paspoort. Twee: de hoer van de platenindustrie spelen heeft zo zijn gevolgen. En drie: zijn de designers daar allemaal blind of zo? Mooie MySpace-pagina’s zijn verdorie als al even zeldzaam als betrouwbare beleggingsadviseurs. De lelijkheid van de meeste pagina’s is zelfs misdadig te noemen. (including…) 

Nee, ik zou die zooi niet missen mochten ze die plots van het net af flikkeren.

De beroemdste Canadees op Teletekst

Volgens de VRT-teletekst noemde de Canadese premier de overleden jazzpianist Oscar Peterson “wellicht de beroemdste Canadees in het buitenland”. Dat lijkt me sterk. Je zou denken dat die man toch ook al eens heeft gehoord van ene Pamela Anderson – een van de beroemdste mensen op de planeet – en zelfs al eens iets heeft opgevangen over Avril Lavigne, Celine Dion, Alanis Morissette, Brian Adams of Neil Young? Niet dat er noodzakelijk reden toe is, maar het lijkt me evident dat deze namen buiten Canada iets meer belletjes doen rinkelen dan Oscar Peterson.

Ik vraag me dan ook af waar die quote van Stephen Harper, zoals de Canadese premier heet, vandaan komt. Als je op buitenlandse sites rondneust, kom je altijd dezelfde en dus lichtjes andere quote tegen: “a technical and creative master (…) who was not simply a giant in Canadian music, but a giant in music, period.” Om daar nu “wellicht de beroemdste Canadees in het buitenland” van te maken, heb je volgens mij toch bijzondere vertaalskills nodig. Wellicht.

Peter Van De Veire’s kontje

Nu wordt het nog mooier. Omdat ik “Peter Van De Veire” heb vermeld op mijn blog, komen Googelaars hier nu ook terecht met deze zoekopdrachten:

arsch peter van de veire
schonste ars peter van de veire

Weten zij meer dan wij? Of zijn dit Duitsers die iets hebben opgevangen over een Vlaamse radiopresentator die ooit met een pluim in zijn (bloot) gat de Brusselse Grote Markt overstak omdat hij een weddenschap had verloren? Zou kunnen, natuurlijk.

Misschien een ideetje voor Music4Life: wie biedt er een mooi bedrag opdat Van De Veire die stunt nog eens herhaalt op het Martelarenplein (what’s in a name?) in Leuven, waar hun glazen huis nu staat? Uiteráárd in het bevallige gezelschap van die andere nobele hongerlijers, Tomas De Soete en Siska Schoeters?

Du hast Den Schönste Arsch Der Welt

Je hebt nog veel vakantiedagen staan en al lang plannen voor een wereldreis? Je hebt weinig vertrouwen in de afloop van de huidige formatiegesprekken en overweegt ernstig om te emigreren naar Burkina Faso? Je wil wel eens horen hoe de motoren van Boeing 747 klinken als je er vlak naast staat? Dan moet je daar maar eens dringend werk van maken, want wat lezen wij in de nieuwsbrief van het platenlabel ARS?

Het is nog maar eind november en toch durven we nu al de muzikale hype van de volgende maanden aankondigen. Recht uit de Duitse hitlijsten komt Alex-C en het nummer ‘Du Hast Den Schönste Arsch Der Welt’. Voor zij die geen Duits zouden verstaan, het nummer gaat wel degelijk over het lekkerste kontje ter wereld.

Dit nummer staat sinds vorige week op nummer één in de Duitse charts, en slaat naar verluidt ook geweldig aan in Oostenrijk en Zwitserland. En de video staat uiteraard al op Joetjoeb. (Doet er mij aan denken: zou Youp Van ’t Hek plannen hebben om zijn conférences online te zetten? Het domein www.youptube.nl is in elk geval al geregistreerd…)

Prachtig, nietwaar? Vooral die herhaling van “Arsch Der Welt, Arsch Der Welt, …” in het refrein is pure klasse.

Om de zaken nog wat erger te maken, heeft de Zweedse dj Basshunter – je kent’m misschien van ‘Boten Anna’ – al een remix gemaakt van deze… euh, instantklassieker. Tof, Bassie, héél sympathiek.

Een gekke kikker, een sympathiek konijn, iets met een meisje en een krokodil (?), en nu Duitsers met een anale fixatie. En dan zeggen ze dat de muziekindustrie in een diepe crisis zit? Hoe komen ze er toch bij?

“Wie kan ik zo nog allemaal kloten?”

Een half uur lukt nog wel. Maar langer slaag ik er echt niet in om naar Neil Young te luisteren. Een schitterende artiest – een van de weinigen in de rockwereld die zich zo mag noemen – maar ooit had hij misschien toch eens zangles moeten nemen.

Maar wat hij naar mijn bescheiden mening – de fans houden er wat mij betreft gerust een heel andere op na – te kort komt in de uitvoering, compenseert hij ruimschoots met zijn Take-it-or-eave-it-but-leave-me-the-fuck-alone-houding. Zijn vorige platenfirma heeft hem ooit voor de rechter gedaagd omdat ze vonden dat hij niet de platen maakte die men van hem kon verwachten, en omdat zijn productie daardoor naar zijn normen ondermaats was. Die rechter heeft zich die dag eens heel flink in de pruik gekrabt, als je het mij vraagt.

Maar ook bij zijn huidige platenfirma wordt er vast geregeld op de tanden gebeten alsof de uitgever van het Guinness Book of Records ernaast staat te wachten tot ze er een vermelding mee verdienen. Zo heeft hij op zijn nieuwe plaat, Chrome Dreams II, het nummer “Ordinary People” gezet, een lap van ruim 18 minuten. Maar wel 18 heerlijke minuten, met gitaren die laten horen hoe machteloze woede klinkt, blazers zonder vast contract die onverwachts het verzet komen vervoegen en een tekst die Paul Goossens (de journalist, niet die wandelende leren frak van op tv) nu keihard van buiten aan het leren is.

Ok, een nummer van 18 minuten is niet zo uitzonderlijk, werp je nu terecht op. Maar Young heeft doodleuk afgedwongen dat het nummer ook uitgebracht wordt… als single. En om het nog erger te maken: iedereen kan het nummer intussen gratis integraal beluisteren via de niet bepaald in een uithoek van het internet gesitueerde site van Amazon. Het is eigenlijk een video, maar die bestaat uit tergend traag afwisselende beelden van de onderdelen van een oldtimer, dus je kunt niet anders dan zitten luisteren.

Dat je het nummer niet gratis kunt downloaden van Youngs site (die voor de helft een joekel van een aanklacht tegen de oorlog in Irak vormt), komt wellicht omdat hij het tegen dan allemaal alweer een beetje beu was, en zich afvroeg wie hij nog zoal kon dwars zitten. Gotta love that guy. Vanop afstand toch…

Jukebox of bullshit detector?

Hoe de platenwinkel in het stomme stadje W. destijds heette, ben ik helaas vergeten. De naam van de kerel achter de toonbank ook. Maar wat ze ooit betekenden zal me altijd bijblijven: de min of meer geheime poort naar een wereld waarin allerlei undergroundgroepjes ten dans speelden. Het was onze introductie tot Joy Division (de echte, niet die disneyversies van Interpol en Editors), de vroege Simple Minds, Echo & The Bunnymen, The Sound, et j’en passé. Foute boel, zult u zeggen, en daar verdient u terecht een toek op uw nu al weinig flatterend bakkes voor.

Het was gewoon de soundtrack van onze generatie. De rekwisietenlijst voor de film is kort: zwarte kledij, grijze hemels, kapotte fietsen en een fles Pisang fucking Ambon.

Het internet was toen nog maar een vaag idee dat maar bleef liggen wachten tot Al Gore zijn vrouw had geholpen om op zowat elke opwindende plaat een sticker met “Advisory Lyrics” te plakken. En dus waren we wel verplicht om op tijd en stond naar de platenwinkel te trekken om er te luisteren wat voor nieuws er nu alweer op dat heerlijk glimmende vinly (jaja, oude-zakken-spoiler!) was toevertrouwd. Die platen kopen hoefde blijkbaar niet, de uitbater – laten we hem Nico noemen – was al blij dat hij ons kon verbazen met de nieuwste van Throbbing Gristle of andere Einsturzende Neubauten. Ik denk dat ik ooit maar vijf platen van de man heb gekocht.

Nico’s platenwinkel is al lang dicht. Als ik me niet vergis, worden er nu pralines verkocht. Maar Nico leeft nog, zo heb ik van de week ontdekt. Hij zet allerlei nieuwe plaatjes op Deezer, zodat we er eens van kunnen proeven. En zo bijvoorbeeld zelf uitmaken hoe goed de cd’s zijn die in de krant of in de Humo een veelbelovende recensie hebben gekregen. Wat dat wil in werkelijkheid nogal eens tegenvallen. Fijn dat er nu een goed werkende online bullshit detector is.

De oogst tot nu toe: val me niet meer lastig met hippe bandjes als Apparat Organ Quartet, Isolee, Camera Obscura en Goldfrapp, want die zijn allemaal door de mand gevallen alsof Newton ze zelf nog een duwtje is komen geven. Psapp (geen typo) en Gravenhurst mogen dan weer in de categorie Ontdekkingen neervlijen. Downloaden die handel? Geen denken aan. Ik zal ze wel netjes ergens online kopen (als ze tenminste online te vinden zijn, want ook dat is niet altijd zo evident).

Er is blijkbaar nog een onnozele discussie aan de gang over het feit of Deezer al dan niet legaal is.  Ze willen het maar niet snappen, die lui van de platenfirma’s. Begrijpen ze echt niet dat zo’n site mensen als mij aanzet tot het kopen van muziek? De diehard downloaders zul je niet tegenhouden met zo’n juridisch achterhoedegevecht, dus verwelkom in godsnaam dit initiatief en werk ermee samen! Maar nee, er verschijnen advertenties op de site en daarvan moeten en zullen de inkomsten met de artiesten worden gedeeld. Ze zullen blij zijn.

Ach, Nico had zijn winkeltje nooit mogen sluiten.

Bob Dylan has a message for you – a commercial message, actually

Zie hier.  Ik begrijp dat die man ook graag heeft dat zijn plaat een groot publiek bereikt. Maar dat iemand die zich zo laat voorstaan op zijn verzet tegen de commercie en bekend geworden is met songs die het politiek verzet vertolken zomaar meedoet met doorzichtige pr-praktijken, daar krijg ik toch lichtjes de kriebels van.

Zingende fans van Stephen Hawking?

 

The Cappaert Sisters zijn niet meer. Geen paniek: de zoetgevooisde zussen Annelies en Sarah liggen (nog) niet onder de zoden, maar ze zijn veranderd van groepsnaam. Rijkelijk laat, als je het mij vraagt: The Cappaert Sisters was ongetwijfeld gewoon een bijnaam die Jean Blaute hen op een gegeven moment heeft gegeven tijdens de opnames van het VTM-programma X Factor – enigszins verwijzend naar The Andrew Sisters, allicht – en was een even geschikte groepsnaam als de Porsche Paprika voor een automodel.

Maar nu heten ze dus A Butterfly Mind. A Butterfly Mind? Een van de twee zussen beweert dat ze iemand die uitdrukking ooit heeft horen gebruiken en dat ze is blijven hangen. Nu, voor zover ik weet, werd deze uitdrukking origineel en daarna geregeld gebruikt als een omschrijving voor de geniale, edoch buitensporig lichamelijk gehandicapte wetenschapper Stephen Hawking: “a butterfly mind trapped in a diving bell body”.

Als het Cappaert-meisje die omschrijving ooit ergens heeft opgepikt, dan stijgt ze weliswaar in mijn waardering (qua zangtalent en attitude zat het al snor met die meiden, vind ik), al blijft het een vreemde inspiratie voor de naam van een groepje dat – we moeten daar eerlijk in zijn – weinig toevoegt aan ons inzicht over het universum, de wisselwerking der dimensies, het ruimte-tijdcontinuüm en het onderhoud van elektrische rolstoelen. Ik vrees dus eigenlijk dat ze ooit iemand heeft misverstaan die over de film A Beautiful Mind bezig was. Met dat West-Vlaams kun je dat soort stoten tegenkomen, nietwaar? Niettemin: fijn groepje.

copyright foto van de zusjes Cappaert: Lieve Blanquaert

Britney Spears heeft fijne fans

Fijn dat je zulke fans hebt die het voor je opnemen, nietwaar? Voor wie de laatste dagen vooral de nieuwe programma’s van Radio 1 heeft proberen te volgen: Britney Spears heeft op de MTV Video Music Awards haar comeback gemaakt. (Of haar definitieve afgang, daar ben ik nog niet volledig uit.) (Vooral omdat het me eigenlijk geen reet kan schelen.) Maar soit, sommige media hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om Britbrit nog eens enthousiast neer te sabelen. En daar kan deze fan dus niet mee lachen.

Hij is blijkbaar niet de enige nutcase die de carrière van de gepruikte troela volgt. Deze mag er ook best wezen… 

Waarbij je je natuurlijk altijd moet afvragen: hoe echt, hoe authentiek is dit allemaal? Hoe plezant moet het niet zijn om de halve wereldbevolking op het verkeerde been te zetten met één onnozel filmpje op YouTube?

Trop is trop op Pukkelpop

Nog eens op Pukkelpop geraakt dit jaar, voor het eerst zelfs frontstage. Tijdens de wereldberoemde en overal aanbeden… The Enemy! En gij nu! Eigenlijk lag dat vooral aan de laksheid van de kerel die de armbandjes moest controleren, want ik had niet eens het juiste bandje aan. Soit, ik heb er wel een handvol leuke plaatjes kunnen schieten.

           

Op vraag van mijn madam overigens, die nog wel wat sfeerbeelden voor de Humo-site kon gebruiken. Handig, dan moet ik mijn Puppelpop 2007-souvenirs niet zelf online zetten. Ze staan namelijk hier,  hier en hier. Zowat iedereen was aan het fotograferen op Pukkelpop, soms met joekels van camera’s. Vroeger mocht het allemaal niet, nu hebben de groepen vast niets liever. De festivalsmobloggers waren uiteraard ook van de partij, maar het bladeren door hun galerijen gaat snel vervelen. Je krijgt bovendien een stijve nek van al die foto’s die op hun kant liggen…

Op muzikaal vlak was er dit jaar niets dat mij nog lang zal bijblijven, vrees ik. Wellicht ligt dat aan mij, want het jonge grut dat de Humo-blogs bijhield, kwam geregeld wel opgewonden als jonge veulens op epo terug van de optredens die ze moesten verslaan. Wellicht ligt het aan mijn alreeds gezegende leeftijd, een euvel waar ook Dominiek last van lijkt te hebben. 🙂
Ik heb wel genoten van The Arcade Fire (maar lang niet zoveel als ik had gehoopt, onder andere wegens te weinig variatie en de te lange pauzes tussen de nummers omdat ze in elke song per se minstens twaalf instrumenten willen gebruiken), Cansei De Ser Sexy (ben helaas te vroeg weggegaan), UNKLE (meer dan de kerels op het podium zelf, had ik de indruk), Groove Armada (een concert met meer ups en downs dan de gemiddelde Alpenrit uit de Tour), Arbouretum en vooral van Kate Nash, het nog stoutere zusje van Lily Allen.
Dat de zomerfestivals blijkbaar om het meest groepen op de affiche willen zetten, lijkt een goede zaak voor de bezoeker, maar is het zeker niet. Omdat er zoveel podia zijn, mis je vaak optredens omdat er – meestal helemaal aan de andere kant van de festivalweide – een groep aan het werk is die je ook wel eens wil zien. Bovendien krijgen je oren op deze manier geen moment rust, want je lange wandelingen tussen de vele podia krijgen een ongevraagde soundtrack mee, ingespeeld door groepen die je vooral niet wil horen. Want om al die podia vol te krijgen, wordt de lat soms verdomd laag gelegd, zo lijkt het. Qua klereherrie, dwaze lyrics, kattegejank en stereotiep gestoemp hebben we het wel weer gehad, zo.

Gelukkig is er nog de voornaamste attractie van elk festival: het publiek. Ga ergens op een rustig plekje zitten, hou die meute een uurtje in de gaten en je geniet meer dan van een bezoek aan de bioscoop. Afgaande op de outfits, regelrechte vermommingen en ander uiterlijk vertoon ziet het er slecht uit voor Second Life. Want als jongeren écht eens iemand anders willen zijn voor een paar uur, doen ze dat blijkbaar gewoon. En daar hebben ze geen computer en virtuele werelden vol hitsige nerds voor nodig…