Tags
“Wat is voor jou the next step?” Opeens was die tweet daar, gericht aan alle vrijwilligers die dit jaar een handje toesteken bij Gent M. ‘n Lastige vraag, waarop volgens mij sommigen nog altijd niet hebben geantwoord. En dat zou dan het centrale thema worden van alle sessies dit jaar op Gent M? “Dat belooft”, dacht ik toen.
Afgelopen woensdag, na de sessie met Sofie Verhalle en Pieter Goiris, vroeg ik het een van de aanwezigen recht op de man (m/v) af: “Volgens mij ben jij aan een next step toe. Niet?” Het bleek te kloppen. Meer nog: ik heb de voorbije weken van verschillende mensen min of meer hetzelfde opgevangen. Misschien heb ik er een zesde zintuig voor ontwikkeld. Of is het projectie, omdat ik nog altijd worstel met de vraag wat voor mijzelf de next step is. Of hangt het gewoon in de lucht. Is het eigen aan deze tijd – een tijd van disruptie, het thema van de eerste sessie van deze jaargang? Een tijd van fundamentele twijfel, waarin alles in vraag wordt gesteld. Maybe we can. Een tijd waarin we soms de neiging hebben om allerlei zaken kapot te analyseren – ook dat is disruptie.
In elk geval: the next step is iets wat veel mensen bezighoudt, zeker in de Gent M-community (sorry voor die term, als je een betere hebt, mag je me die altijd opsturen). The next step kun je namelijk ook zien als: jezelf heruitvinden – de ultieme innovatie, de Heilige Graal voor het Gent M-publiek. Het onvermijdelijke resultaat van een eerlijke zelfbevraging: Waar sta ik? Wat heb ik al bereikt? Wat wil ik nog bereiken? Vaak worden we daartoe uitgedaagd door creatieve geesten en ondernemers (soms de combinatie van beide), die op Gent M-avonden, maar ook op andere evenementen of bijvoorbeeld via het Trendrapport van Wijs, hun ervaringen en hun wijsheid delen. Soms is die motivatie de schop in de kont die we nodig hadden. Maar op andere momenten heb ik het gevoel dat we onszelf opjutten, dat we onszelf wijsmaken (no pun intended) dat we méér in onze mars hebben. En dat we het er maar op moeten wagen, want falen is tegenwoordig even cool als slagen, nietwaar?
Zo eenvoudig is het echter allemaal niet. Want tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren. Met die wetten valt het nogal mee (alhoewel…), maar die bezwaren, dat is andere koek. Als twintiger zonder zorgen of verplichtingen valt het best mee om drastische beslissingen te nemen. Maar dat is minder evident als je wat ouder bent, een huis moet afbetalen, kinderen de kost (en Nintendo-spelletjes) moet geven, een anciënniteit hebt opgebouwd, enzovoort. Dan is het niet moeilijk om redenen te bedenken waarom het beter lijkt om alles bij het oude te houden. Alleen is het nog maar de vraag of het wel je gezond verstand is dat je tegenhoudt om die next step te nemen, of… angst. Angst om te verliezen wat je hebt. Want vergis je niet: wie the next step neemt, betaalt daar een prijs voor. Je moet er iets – misschien wel veel – voor opgeven. Alleen: als je the next step niet neemt, betaal je daar ook dan ook geen prijs voor?
Ik denk dat we hier nog een hele tijd mee gaan blijven worstelen…
Perspectief 