Liefste buurvrouw van ons vorige kantoor,
Bedankt voor uw schrijven. Wat een originele manier van corresponderen, overigens. Daar kan ik als communicatiespecialist – tja, het kind moet een naam hebben, nietwaar? – ongetwijfeld ooit nog mijn voordeel mee doen. Zo direct, zo… onontkoombaar, prachtig gewoon. Een knalrode sticker op de voorruit van mijn wagen kleven terwijl ik de kofferruimte aan het vullen ben – geniaal!
U had me ook kunnen aanspreken, natuurlijk. Die vier of vijf meter waren zelfs voor iemand met uw fysieke conditie ongetwijfeld snel overbrugd. Maar dat zou natuurlijk maar gewoontjes zijn geweest. U ging resoluut voor het dramatische effect. Dat blijkt ook uit de stijl van uw correspondentie:
Plaat: <mijn nummerplaat, werkelijk foutloos overgeschreven>
U staat OVER de WITTE lijn en
belemmert de ingang van deze
garagepoort.
De POLITIE kan opgeroepen
worden voor WEGSLEPING.
Residentie Parksuite
Krachtig, echt waar. To the point, ook. Ik besef ten volle aan welke catastrofe ik deze morgen nipt ben ontsnapt! En ik voel me uiteraard immens schuldig voor het ongemak dat ik heb teweeggebracht. Nee, echt waar, het was totaal mijn bedoeling niet dat u eerst nog eens achteruit moest rijden voor u uw garage kon binnenrijden. Die extra dertig seconden die u dat ijzingwekkende manoeuvre hebben gekost moeten de ergste uit uw hele bestaan zijn geweest. Tenminste, dat leidde ik af aan uw gelaatsuitdrukking. Ik had – en héb nog altijd – enorm met u te doen.
Toch een paar bedenkingen.
Ten eerste: het was niet uit slordigheid of zo dat mijn voertuig de volle dertig centimeter over die witte lijn – sorry: WITTE lijn – stond. (Toegegeven, het kunnen er ook vijfendertig zijn geweest. Sommige mensen lopen helaas niet de hele dag met een meetlat rond om dat soort zaken vast te stellen. Ik weet zeker dat u zich daar vast ook al vaak aan hebt geërgerd.) Deze ochtend hebben we namelijk ons oude kantoor, gelegen naast uw woning – sorry: Residentie – leeggemaakt en hebben we onze intrek genomen in een nieuw pand, op veilige afstand van uw Residentie. “Verhuizen”, heet zoiets. Je wordt er moe en vuil van, dus het zegt u wellicht niet veel. Ik bespaar u de technische details, maar deze activiteit vereist al eens dat er lange, grote of zware spullen in een auto worden geladen. Daarvoor heb je achteraan die auto wat ruimte nodig, wat in een drukbewoonde stad als Gent niet altijd evident is. En ja, dan gebeurt het al eens dat je je ertoe verlaagt om de wet te overtreden door je voertuig – met Plaat en al! – zo’n dertig (à vijfendertig) centimeter over een WITTE lijn te zetten. Een vermetelheid die ik – na uw wijze woorden – niet gauw meer zal herhalen!
Ten tweede: de politie kán inderdaad worden opgeroepen voor WEGSLEPING (“om uw voertuig weg te slepen”, vinden wij als communicatiespecialisten doorgaans een betere formulering, maar wie zijn wij, natuurlijk?). Maar voor zover ik weet is dat enkel als een voertuig de doorgang effectief blokkeert, en als een zoektocht naar de chauffeur niet snel genoeg resultaat heeft gehad. Dat is tenminste mijn ervaring nadat ik al eens een paar keer volledig ben ingesloten door een of andere onverlaat. Ik heb nog nooit geprobeerd om de politie te bellen in een situatie waarbij ik eerst eens een metertje achteruit moest rijden om te geraken waar ik naartoe wou. Misschien moet ik dat binnenkort toch eens proberen. Mag ik u dan opgeven als referentie als de inderhaast opgetrommelde politieman me dan wellicht in de boeien slaat?
Ten derde (geen nood, we zijn er bijna – en hou er rekening mee dat u deze conversatie bent begonnen): dat kostuum, mevrouw, dat kan veel beter. De persoon die de bewoners van Residentie Parksuite beschermt tegen het tuig dat zonder blikken of blozen zijn voertuig dertig (à vijfendertig) centimeter over een WITTE lijn durft te parkeren, verwacht ik toch in iets… formeler te zien. Iets zwart, bijvoorbeeld, iets dat autoriteit uitstraalt, iets dat uw wonderlijke persoonlijkheid in de verf zet. Iets als dit, bijvoorbeeld:
Rest mij tot slot, lieve mevrouw van Residentie Parksuite, u van harte te bedanken. Uiteraard omdat ik heb kennisgemaakt met een compleet unieke vorm van communicatie. Uiteraard omdat u mij heeft behoed voor een pijnlijke aanraking met de arm der wet.
Maar vooral: als mijn vierjarig zoontje me binnenkort eens vraagt wat nu die verzuring is waar onze maatschappij zo onder te lijden heeft, en of ik daar een goed voorbeeld van kan geven, dan zal ik hem stante pede kunnen helpen. Hij zal nogal blij zijn!
Groetjes!