Volgens de VRT-teletekst noemde de Canadese premier de overleden jazzpianist Oscar Peterson “wellicht de beroemdste Canadees in het buitenland”. Dat lijkt me sterk. Je zou denken dat die man toch ook al eens heeft gehoord van ene Pamela Anderson – een van de beroemdste mensen op de planeet – en zelfs al eens iets heeft opgevangen over Avril Lavigne, Celine Dion, Alanis Morissette, Brian Adams of Neil Young? Niet dat er noodzakelijk reden toe is, maar het lijkt me evident dat deze namen buiten Canada iets meer belletjes doen rinkelen dan Oscar Peterson.
Ik vraag me dan ook af waar die quote van Stephen Harper, zoals de Canadese premier heet, vandaan komt. Als je op buitenlandse sites rondneust, kom je altijd dezelfde en dus lichtjes andere quote tegen: “a technical and creative master (…) who was not simply a giant in Canadian music, but a giant in music, period.” Om daar nu “wellicht de beroemdste Canadees in het buitenland” van te maken, heb je volgens mij toch bijzondere vertaalskills nodig. Wellicht.
Even voorspelbaar als de beelden van schoolkinderen met zware boekentassen in het avondnieuws op 1 september en die van met schreeuwlelijke chrysanten zeulende oudjes op 1 november, zijn de berichten over Google Zeitgeist rond eindejaar. Wat begon als een kunstje waarmee de makers van die griezelig efficiënte zoeksite hun analytische knowhow konden demonstreren, is stilaan een klassieke PR-actie geworden. (Naast het winnen van de Site van het Jaar-verkiezing van Clickx, natuurlijk) Dit jaar werd de Belgische pers zelfs voor het eerst getrakteerd op een specifiek lijstje voor ons land (en dat zelfs zonder een regering die Google daartoe kon aansporen – zou de koning ook in deze materie zelf het initiatief hebben genomen?).
Meer dan een lijstje is het eigenlijk niet, maar door er een duur woord als “Zeitgeist” op te plakken, krijgt het meteen al wat meer gewicht. Kranten en tijdschriften nemen het gewillig over en versterken zo het imago van Google als een cultureel fenomeen. “Een lijstje van de meest gebruikte zoeksite ter wereld, dat moet wel relevant zijn”, is de achterliggende gedachte. “Het is een gedroomde manier om te weten te komen wat de planeet bezighoudt.”
Maar we dwalen. Google Zeitgeist vertelt ons natuurlijk welke zoektermen het vaakst (en ook een beetje: vaker dan vroeger) werden ingevuld – maar ook niet meer dan dat. Geeft dit werkelijk de huidige zeitgeist weer? Is dit zelfs een indicatie van wat de modale internetgebruiker bezighoudt? Gaan kardinaal Danneels en Inge Vervotte op kerstavond in hun blote flikker de lambada dansen aan de voet van de Sint-Romboutstoren?
Kijk maar naar de zoektermen in de top-tien. Heeft iemand van jullie dit jaar ook maar één van deze woorden ingetikt? “Youtube”, iemand? “Video”? “HLN”, misschien? Zowat de helft van de zoektermen zijn de namen van sites, waarop je meteen zou uitkomen als je er .com of .be aan toevoegt. (By the way: ik kon een tijdje geleden eens een lijstje met populaire zoektermen op Windows Live Search inkijken en daar stond op één zowaar… “Google”. Héérlijk ironisch, niet?)
Wie het lijstje nog eens overloopt, herkent er vast enkele termen in die zijn grootouders of achtjarige neefje wel eens zou durven intikken. Blijkbaar is de groep beginnende internetgebruikers flink oververtegenwoordigd in het lijstje van Google. Is het omdat er zoveel van zijn? Is het omdat ze zo vaak dezelfde, eenvoudige zoektermen invullen, terwijl gevorderden doorgaans ingewikkelder zoekopdrachten ingeven? (“original quote german humour is no laughing matter”, bijvoorbeeld – niet dat het iets heeft opgeleverd, overigens) Wie zal het zeggen?
Nu wordt het nog mooier. Omdat ik “Peter Van De Veire” heb vermeld op mijn blog, komen Googelaars hier nu ook terecht met deze zoekopdrachten:
arsch peter van de veire
schonste ars peter van de veire
Weten zij meer dan wij? Of zijn dit Duitsers die iets hebben opgevangen over een Vlaamse radiopresentator die ooit met een pluim in zijn (bloot) gat de Brusselse Grote Markt overstak omdat hij een weddenschap had verloren? Zou kunnen, natuurlijk.
Misschien een ideetje voor Music4Life: wie biedt er een mooi bedrag opdat Van De Veire die stunt nog eens herhaalt op het Martelarenplein (what’s in a name?) in Leuven, waar hun glazen huis nu staat? Uiteráárd in het bevallige gezelschap van die andere nobele hongerlijers, Tomas De Soete en Siska Schoeters?
Zoals al een tijdje op pseudo-mysterieuze wijze aangekondigd, heeft Telenet afgelopen nacht op de knop gedrukt. En met resultaat: alle opnames die ik in mijn Digibox had geprogrammeerd zijn gewist. Ook de opnames van de series waarvan ik wil dat hij alle afleveringen opneemt. Grrrrrreat.
Gelukkig hebben we dat vanmorgen al gemerkt, toen bleek dat er geen Bumba’s, Nijntjes of Eliassen meer opgenomen waren. Nu weten we vanavond weer wat te doen: alles opnieuw gaan zitten programmeren.
Beste Telenetties, als jullie nog eens op een knop gaan drukken, check je dan eerst eens of het wel de goede is? Dankuwel.
Een paar maanden geleden heb ik me in deze kolommen vrolijk zitten maken over Hans Otten, en wat voor een uitstekende keuze hij wel – of beter: niet – was om een campagne rond carpoolen te ondersteunen. Ik besef nu dat ik dat niet had mogen doen. Dat was verkeerd van mij en het spijt me.
Ik had moeten wachten tot vorige week. Toen werd het namelijk pas écht grappig.
Tv-presentator Hans Otten heeft de nacht van dinsdag op woensdag in een Mechelse cel doorgebracht. Volgens de politie bevond hij zich in staat van openbare dronkenschap en was hij agressief toen hij gecontroleerd werd. (…)
Otten had 1,3 gram promille alcohol in het bloed en is zijn rijbewijs veertien dagen kwijt.
Als er mensen zijn die de komende dagen geregeld in de buurt van de Fabrieksstraat in Zaventem moeten zijn: ik ken iemand die graag zou carpoolen…
Plannen om een website te lanceren die een beetje volk moet lokken, prijzen winnen, kortom: in de smaak moet vallen? Een goede raad: doe het in Gent. Er zit hier namelijk iets in het water.
Wat lazen we bij de onvolprezen collega’s van ZDNet een tijdje geleden?
Het grote internationale fotoarchief Corbis, eigendom van Bill Gates, geeft webloggers gratis toegang tot een deel van zijn foto’s. In ruil voor publicatie vraagt Corbis dat de afnemers advertenties tonen (…).
Ah, da’s goed gezien, was mijn eerste reactie. Die hebben het begrepen: in dit Web 2.0-tijdperk moet je je intellectuele eigendom niet zomaar afschermen tegen ongepermitteerd gebruik, maar het op een creatieve manier aanbieden. Dan kun je het zelfs in je voordeel ombuigen: er meer inkomsten of naambekendheid uit halen, bijvoorbeeld. Zie ook de beslissing van FT.com om bloggers te laten linken naar de krantenartikels in het archief van de Financial Times.
Maar toen deed ik eens iets geks: ik dacht er nog eens over na. (Een beetje onwennig in het begin, maar na een tijdje werd het nog wel leuk.) En zo kwam ik tot de conclusie dat dit complete nonsens is. Hoe vaak hebben bloggers foto’s nodig uit die fotodatabase van Corbis? Kijk eens rond: op hoeveel blogs zie je foto’s staan die de blogger niet zelf heeft gemaakt? En hoe vaak komen ze in dat geval niet gewoon van een bevriend fotograaf of een andere kennis?
Je hebt natuurlijk van die blogs die zich voordoen als nieuwsmedium, zoals The Huffington Post, bijvoorbeeld. Maar die hebben al lang een abonnement bij de grote fotoagentschappen, of werken met een netwerkje van eigen en aangesloten fotografen. En zelfs zij hebben minder nood aan beelden dan de media waarmee men bij Corbis vertrouwd is, zoals kranten en tijdschriften. Zulke publicaties kunnen niet meer zonder beelden, ook al voegen die niet altijd iets toe aan de artikels. (Terzijde: hoeveel foto’s moeten er eigenlijk nog van Leterme en co gemaakt worden tot men eens zegt: “Voilà, nu hebben we er genoeg. Als hij nog eens iets zegt of doet, zetten we er een van de duizenden foto’s bij die we de voorbije maanden hebben gemaakt. Niemand zal merken dat die foto gisteren niet genomen is, of wel?”) In kranten en tijdschriften zijn de foto’s er vaak voor het leescomfort en om de lezer te verleiden om een bepaald artikel te lezen. Op een blog moet je die keuze niet maken; meestal staat er maar één artikel per dag (blogs als Gentblogt en zo buiten beschouwing gelaten).
Nee, ik denk dat we er weer eentje mogen onderbrengen in de categorie “wanhopige pogingen om aansluiting te vinden met de nieuwe media”. Mocht het je toch interesseren, dan moet je hier zijn.
Wat een beetje cultureel in de spits lopen (ahum…) al niet doet met je bezoekcijfers, nietwaar? Dinsdag heeft Peter Van De Veire blijkbaar de geweldige composietsie ‘Du Hast Den Schönste Arsch Der Welt’ vemeld in de Ik-ga-die-naam-hier-niet-nog-eens-een-keer-vernoemen-zulle-Ochtendshow. En alras gooide Vlaanderen zich met alle macht op Google, om langs die weg ook vrij talrijk op deze blog terecht te komen. Opmerkelijk: alleen maar als je de titel verkeerd intikte, blijkbaar…
Enkele van de gebruikte zoektermen:
du hast die schonste aus der welt
schonste ars
der schonste of the wereld lyrics
der schonsten ars der welt
arsch
schonste ars der welt
du hast die schönsten ars dem welt
du hast der schonsten ars der welt
du hast das schönste ars der werld’
dus hast die schönsten ars der welt
du was de schonste ars ter wereld
du hast den schonsten
SCHONSTE ARS
Enzovoort, enzoverder.
Zeg nu nog eens dat het Duits geen bron van vreugde kan zijn.
Alle redacteurs (én bezoekers) van Gentblogt, Groepsblog
van het Jaar 2007 (copyright foto: Michel Messens)
Op die sukkels van Clickx kun je echt wel rekenen als het erop aan komt om een en ander op professionele wijze in de soep te laten draaien. Zeg nu zelf, wat verwacht je als je een prachtige theaterzaal binnenstapt, waar – gratis! – alcohol wordt geschonken en de beschikbare ruimte zo benepen is dat de ego’s er tegen elkaar opbotsen als cavia’s in een droogzwierder? Wat moet zoiets opleveren, tot vermaak van elk en iedereen? Op zijn minst toch een klein beetje drama, toch?
Het bleek een vijfvaksbaan van Italiaanse oorsprong. De ene na de andere loser kwam er – vaak met nauwelijks onverholen tegenzin – naar voor gesloft om er eerst een commercieel ingesteld lid van de organisatie af te lebberen, en daarna met een schabouwlijke lijst onder de arm weer af te druipen. En voorbij waren die vijftien nanoseconden van roem.
Werd af en toe van de gelegenheid gebruik gemaakt om jarenlange vetes voor eens en voor altijd te beslechten? Werden er welgemeende fuck you’s de zaal in geslingerd, waar prompt geweeklaag en tandengeknars opsteeg? Werden onterechte winnaars van het podium gejaagd door een regen van bierglazen (nee, want die mochten de zaal niet in, tsss…)? Werd het kaf van het koren gescheiden als waren het Palestijnse families in de bezette gebieden? Verlieten de triestigaards die nog grotere losers bleken te zijn dan de labbekakken die wél met zo’n plastieken onding naar huis mochten wild schoppend en slaand de zaal, daarbij de goorste bedreigingen in de richting van de laureaten, organisatoren en hun naaste familieleden slingerend?
Nope.
Er werd geduldig geapplaudisseerd, beleefd gelachen, vriendelijk naar elkaar gezwaaid en zelfs gebeesd dat het geen naam had. Naar verluidt was er ’s anderendaags zelfs meer animositeit tijdens de uitreiking van de Nobelprijzen voor de vrede. Dat wil al wat zeggen.
Echt waar: meestal werd er niet eens een poging gedaan om te verbergen dat de winnaars dit jaar per opbod werden toegekend. De webmaster van Belgische Bieren: “Mijn lievelingsbier? Een Carlsbergsken. Wat zeg je, West-Vleteren? Nog nooit gedronken, sorry.” Ik stond naast de jongen aan de bar toen het spel afgelopen was. Hij bestelde een cola.
Winnaar bij de community-sites: Seniorennet. Pascal Vyncke kon zijn prijs zogezegd niet komen afhalen. Tiens, tiens, hoorden we dat vorig jaar ook niet toen die “twee meisjes” als winnaar uit de bus kwamen? En waren zelfs de grootste twijfelaars toen niet eindelijk overtuigd dat die “twee meisjes” eigenlijk niet echt waren, net zoals ook Pascal Vyncke niet echt kan zijn? Geef toe: zo’n succesrijke en knappe (die voetjes!) webmaster, auteur, televisiemaker en uitgever – en toch zo sympatiek, dat gelooft toch niemand?
De zender één als tv/radio-site van het jaar, die van FC De Kampioenen beste fansite en Sporza als sportsite van het jaar? Aimé en Bettina zijn wellicht uit gewoonte blijven dóórstorten op de rekening van de organiatoren, ook al is beider parkeerplaats aan de Reyerslaan al lang niet meer dan een fijne herinnering.
Het grootste bewijs dat die gangsters van Clickx werkelijk alles doen voor de poen: Het Laatste Nieuws mocht winnen in de categorie Kranten & tijdschriften. Toffe collega’s, hoor, die van De Standaard Online en Het Nieuwsblad.be, maar een beetje krap qua budget, blijkbaar. Schaamte, dat woord bestáát niet in het Kempisch, mijnheer (vraag het maar aan Tom Boonen!).
Was er dan heel de avond helemáál niets leuk te beleven, vraag je je nu misschien af? Wel: neen.
Of het moest het interviewtje met Joke van Onnozelheid Mag geweest zijn, de enige die drie zinnen met alles erop en eraan ook live kon formuleren. Al viel ze op het einde wel een beetje in herhaling. Herhaling. Herhaling. Heb je’m? Dan had je maandag vast je lol niet opgekund.
En later kunnen we onze kleinkinderen vertellen dat we de legendarische Michel Vuylsteke zowaar eens een mop hebben horen vertellen. Dat komt er natuurlijk van als je Lucas Van den Eynde inhuurt tegen het standaardtarief en niet wil afdokken voor de all-in-formule, waarbij hij zélf voor de grappige tussenkomsten zorgt in plaats van ze op irritante wijze uit het publiek proberen los te peuteren. En Maarten Schenk was er ook nog natuurlijk, als een soort digitale dinosauriër, de laatste als dusdanig herkenbare nerd. Een T-shirt dat oplicht als er een wifi-connectie is, kan wat dat betreft uiteraard aardig helpen. En nee, dat je samen met twee drinkebroers het Chiro-lied ten berde bracht op het podium van het NTG is volgens mij écht niet wat Bert Anciaux bedoelde met cultuurparticipatie.
Over Bert Anciaux gesproken: waar was ik? Ah, juist: de andere usual suspects waren er uiteraard ook allemaal. De Asfaltkonijnen begonnen net niet te wenen toen bleek dat ze wéér niets hadden gewonnen. Ook die kerels van Stew lijken wel gedoemd om voor de rest van hun dagen reportages te maken over evenementen waar ze zelf niet aan de bak kwamen. Gelukkig was Mixette er nog om hen te filmen terwijl ze de Asfaltkonijnen met de camera volgden! En Pietel was daar maar dapper foto’s aan het maken tot Bert van X-Pose hem in het oor kwam fluisteren dat het lenskapje er nog op zat. En al de rest zat natuurlijk vrolijk te twitteren dat ze… euh, aan het twitteren waren.
Boeiende lui, hoor, die voortrekkers van de internetgeneratie. Vooral op een maandagavond.
Je hebt nog veel vakantiedagen staan en al lang plannen voor een wereldreis? Je hebt weinig vertrouwen in de afloop van de huidige formatiegesprekken en overweegt ernstig om te emigreren naar Burkina Faso? Je wil wel eens horen hoe de motoren van Boeing 747 klinken als je er vlak naast staat? Dan moet je daar maar eens dringend werk van maken, want wat lezen wij in de nieuwsbrief van het platenlabel ARS?
Het is nog maar eind november en toch durven we nu al de muzikale hype van de volgende maanden aankondigen. Recht uit de Duitse hitlijsten komt Alex-C en het nummer ‘Du Hast Den Schönste Arsch Der Welt’. Voor zij die geen Duits zouden verstaan, het nummer gaat wel degelijk over het lekkerste kontje ter wereld.
Dit nummer staat sinds vorige week op nummer één in de Duitse charts, en slaat naar verluidt ook geweldig aan in Oostenrijk en Zwitserland. En de video staat uiteraard al op Joetjoeb. (Doet er mij aan denken: zou Youp Van ’t Hek plannen hebben om zijn conférences online te zetten? Het domein www.youptube.nl is in elk geval al geregistreerd…)
Prachtig, nietwaar? Vooral die herhaling van “Arsch Der Welt, Arsch Der Welt, …” in het refrein is pure klasse.
Om de zaken nog wat erger te maken, heeft de Zweedse dj Basshunter – je kent’m misschien van ‘Boten Anna’ – al een remix gemaakt van deze… euh, instantklassieker. Tof, Bassie, héél sympathiek.
Een gekke kikker, een sympathiek konijn, iets met een meisje en een krokodil (?), en nu Duitsers met een anale fixatie. En dan zeggen ze dat de muziekindustrie in een diepe crisis zit? Hoe komen ze er toch bij?