Twitterende Celebs: Een Vergelijkend Onderzoek

Een quizje: welke BA (Bekende Amerikaan) stuurde onlangs dit bericht de wereld in via Twitter?

Thinking about adopting a dalmation and getting a saddle.

Je kunt kiezen uit:

– Lance Armstrong
– Sarah Palin
– John McCain
– Barack Obama
– Gary Coleman
– Britney Spears
– Stephen Fry

In een echte quiz zou het waarschijnlijk een nek-aan-nek-race worden tussen Sarah Palin en Britney Spears (al kan ik me voorstellen dat een aantal deugnieten hun geld op Stephen Fry zouden durven zetten), maar het juiste antwoord is: Gary Coleman. Wie na 1970 is geboren – nét van de tiet af, met andere woorden – zal zich wellicht afvragen wie Gary Coleman is, maar daar dient Wikipedia dus voor. Ik ken hem eigenlijk alleen van de serie Diff’rent Strokes, bij ons – ik denk op een Nederlandse zender – te zien onder de titel Arnold. Dat was een enorm succes in die tijd, maar daarna is het van kwaad tot erger gegaan met het kindsterretje. De laatste jaren kwam hij enkel in de pers in verband met rechtszaken, zijn drankverslaving, zijn ietwat onprecieze rijstijl, zijn echtscheiding (die op tv werd uitgezonden!), enzovoort.

Maar nu is hij terug, op Twitter dan nog. Al is het allesbehalve zeker of het wel om de echte Gary Coleman gaat. Mocht dat zo zijn, dan is hij wel de koning van de zelfspot. Enkele van zijn meest recente berichten:

I’m auditioning to be a Chipmunk! In the bag because I’m actual size.

Boy did I wake up on the wrong side of the toddler bed this morning.

I once drank my weight in beer! It took like..THREE cans!

Na een berichtje op En Nu Even Ernstig ben ik een paar twitterende celebs beginnen “volgen”. Maar dat levert helaas niet veel op. De twitterende Lance Armstrong is wellicht wel de echte, maar helaas veel minder grappig dan Gary Coleman – om niet te zeggen: oersaai. Vaak dingen als “Had a great livestrong ride today. Taylor and I hammered it.” Of “Hit the gym, rode for a bit, checked out the new LAF world HQ (done year-end) and now getting the kids!!”. Oh well, het is natuurlijk zijn job niet om boeiend te zijn (en dat zijn mijn tweets ook vast niet).

Britney Spears is blijkbaar ook de echte, maar het lijkt er sterk op dat een of ander pr-mannetje haar handjes vasthoudt. “Had a great day! Just put the babies down for bed. We were able to sneak out and get halloween costumes.” En dat soort dingen. Ideaal om het beeld van de foute moeder wat bij te stellen, met andere woorden. Sommige van haar berichtjes worden bovendien gepubliceerd door iemand van “Team Brit”. Flauw…

De boeiendste BT (Bekende Twitteraar) is zonder twijfel Stephen Fry, die een halve wereldreis aan het maken voor een documentaire over verdwijnende kruiden (of wat bedoelt hij met “disappearing species”? :-)). Overal waar zijn gsm een signaal opvangt, stuurt hij Tweets. Af en toe slaagt hij er ook in zijn droge humor in zo’n berichtje te stoppen.

Snakes, a chameleon, three leaf-tailed geckos: the best jungle I’ve ever been in. Nosy Mangabe rocks.

Lawks what a day, I’m on the 4th biggest island on earth, over 80% of whose plant life is unique and I’ve been talking about Ross and Brand!
(verwijzend naar de perikelen rond Jonathan Ross en Russel Brand) 

Ah me! Just had a foot massage. Head massage in the morning, foot in the evening. Should have had a tummy rub at lunchtime…

Ronduit ontgoochelend zijn de Twitter-activiteiten van de protagonisten in de strijd om het Witte Huis. Obama – of beter: iemand uit zijn team – laat gewoon geregeld weten waar hij zal spreken en hoe je de toespraak kunt volgen.

In Des Moines, IA “Early Vote for Change” rally. Watch it live at http://my.barackobama.com/livestream

Het team van Sarah Palin doet doorgaans net hetzelfde, afgewisseld met berichtjes waarin allerlei vaags wordt geïnsinueerd over Obama. De tweets van McCain zijn gewoon nog erger: die gaan bijna allemaal over Obama. “Hij” stuurt vooral links naar commentaren van ongetwijfeld ultraconservatieve politieke analisten die hun gal spuwen over McCains tegenstander. Zielig, gewoon.

Moraal van het verhaal: wie dacht dat hij via Twitter iets (boeiends) te weten zou komen over onze bekende medemens, komt negen op de tien keer bedrogen uit. Maar wie had eigenlijk iets anders verwacht?

In de wolken met een Leffe

Na het Foo Camp en het BarCamp is er nu ook het klotekamp CloudCamp. Stuk voor stuk zijn het “unconferences”. In de praktijk wil dit zeggen dat het gewone conferenties zijn, maar dan niet in een chique hotel. En neen, ook niet – zoals de naam lijkt aan te geven – in een tentencomplex.

Er worden presentaties gegeven, waarbij PowerPoint niet wordt geschuwd, en er is al eens een panelgesprek. Dat wil zeggen dat je als deelnemer toch het grootste deel van de tijd moet zwijgen en luisteren – zoals bij een gewone conferentie, dus.

Dat is alvast mijn eerste indruk van het CloudCamp, dat vandaag voor het eerst in Europa plaatsvond, als we de editie in Groot-Brittannië tenminste even negeren. (Maar gezien de fletse liefde van de Britten voor Europa is dat niet eens ongepast.) Ik moest er wel wat vroeger vandoor dan gepland, waardoor ik het eigenlijke “unconference”-gedeelte heb gemist. De aanwezigen zouden namelijk worden opgesplitst in kleine groepjes, die rond één bepaald aspect konden discussiëren – vast het interessantste gedeelte, dus.

Wat alvast één groot verschil was met een klassieke conferentie: het evenement startte op tijd, de keynote speaker hield zich aan zijn spreektijd, en de deelnemers van het panelgesprek slaagden erin zich in een tijdbestek van één minuut voor te stellen. Als je die lui een minuut geeft, zijn ze doorgaans vertrokken voor een kwartier. Maar nu eens niet, dus – een verademing.

Ook origineel: blijkbaar werd het gebeuren gesponsord door Leffe. Behalve sinaasappelsap was dat biertje zowat het enige wat je er tijdens de breaks kon drinken. Het zal de discussies vast een pak levendiger hebben gemaakt. Ik had graag gezien hoe de aanwezige Amerikanen na een paar van die Leffes voor de dag kwamen. Volgens mij is daar nog gevochten (geweest) (geworden).

Tarry Singh, de keynote speaker en zowat de dichtstbijzijnde cloudguru, had blijkbaar iets sterker genomen dan Leffe. Ofwel lijdt hij aan een extreem geval van intellectueel ongeduld: bij alles wat hij vertelde, leek hij te denken – soms vertelde hij het er zelfs bij – dat zijn volgende idee nog véél interessanter was. En zodra hij daarover begon, zat hij alweer een statie verder. Spreken als een schaker, eigenlijk. En hij zei dingen als “Let the computer compute again.” En “deleveraging”, wat volgens mij alleen door boekhouders mag worden gebruikt. In speciale, voor de buitenwereld afgesloten ruimtes.

Al bij al een leuke boel daar op de Cloud-boot. Sommigen vonden het jammer dat er geen wifi was, maar volgens mij was dat een bewuste zet van de organisatoren. Want dan zit iedereen toch voortdurend zijn mails – of de waarde van zijn aandelen – te checken. En dan lijkt het weer wat meer op een gewone conferentie. En wie zit dáár op te wachten?

The Battle of the Nerds – the sequel

Een sfeerbeeld van de ICT Quiz van 2007

Over quizzen gesproken: op 20 november is het weer zover. Dan vindt de tweede editie plaats van de onvolprezen ICT-quiz.  De eerste editie was een gigantisch succes, en dat moet op zijn minst worden geëvenaard, natuurlijk.

QuizIT 2008, zoals de denkwedstrijd tegenwoordig heet, verhuist van de oververhitte lokalen van Telenet naar de SAP Lounge in Brussel (zowat mijn stamcafé tegenwoordig…). Verder blijft alles min of meer bij het oude: groepjes van vijf hersenen sterk proberen zo goed mogelijk te antwoorden op vragen die op een of andere manier met computertechnologie te maken hebben. Maar die vragen zijn net als in een klassieke quiz ingedeeld in categorieën als film, sport, literatuur, muziek, geschiedenis, wetenschap, enzovoort. Je hoeft dus niet noodzakelijk een nVIDIA GeForce GTX 200 GPU van een 256MB 800MHZ Non-ECC 184pin Rambus kit te kunnen onderscheiden om hoog te eindigen. Vraag het maar aan de winnaars van vorig jaar… 🙂

De initiatiefnemers zijn alweer de onvermoeibare Stef Gyssels en Tim Nagels, en de opbrengst gaat ook dit keer naar de Cliniclowns. Voor journalisten en bloggers is het gratis, gewone mensen betalen 250 euro per team. Snel naar www.quizit.be dus om je in te schrijven.

Enne… let een beetje op met wat je zegt in de toiletten, ok?

Beurscrisis treft IT-speak

Ik schat dat in ruwweg de helft van alle interviews over zakelijke IT-projecten op een gegeven moment het wonderlijke begrip “cloud computing” valt. Het is veruit de stomste term die de computersector – die in deze nochtans een indrukwekkend palmares kan voorleggen – ooit heeft voortgebracht. Op een schier misdadige manier gesimplificeerd, komt het erop neer dat de computerprogramma’s van bedrijven niet langer draaien op de servers van het bedrijf zelf, maar ergens op een datacenter – hele zalen vol superkrachtige computers die via een snelle internetverbinding verbonden zijn met de bedrijven die er gebruik van maken – die gerust aan de andere kant van de wereld kunnen staan. Iedereen die zijn mail leest op Gmail.com of Hotmail.com doet met andere woorden een beetje aan cloud computing.

Maar daar wou ik het eigenlijk niet over hebben. Wel over de manier waarop medewerkers van IT-bedrijven zich vaak in duizend  bochten tegelijk wringen om de materie aan leken uit te leggen. Echte IT-specialisten gruwen namelijk van de simplificatie die ik hierboven gebruikte. Want het is niet helemaal correct, en als het niet helemaal correct is in IT, dan werkt het niet. Zo simpel is het voor hen. Als elke 0, x, >, % of = op de juiste plaats moet staan, dan wordt dat een mentaliteit, vermoed ik. Helaas maakt het er de communicatie met IT-experts niet eenvoudiger op.

Door de beurscrisis is de discussie er zowaar nog wat ingewikkelder op geworden. Critici van cloud computing werpen namelijk vaak op dat heel wat bedrijven nooit ofte nimmer hun computersystemen – inclusief de vaak gevoelige informatie over klanten, producten of zelfs concurrenten – gaan toevertrouwen aan een of ander bedrijf dat men enkel kent via de website en wat e-mails. De verdedigers van cloud computing hadden een geweldige analogie ontdekt om die kritiek te counteren. “Waar bewaar jij je geld?”, vroeg zo iemand dan. “Dat vertrouw je toch ook toe aan een bedrijf – soms zelfs maar een website – dat je nauwelijks kent? Sommige bedrijven hebben miljoenen dollars reserve op de bank staan – waarom zouden ze dan hun klantendatabase en e-mailsysteem niet aan een ander overlaten?”

Afgelopen donderdag hoorde ik een kerel van SAP deze “line of defense” nog gebruiken. Maar gelukkig was deze man niet de doorsnee-robot die je in deze sector helaas maar al te vaak tegen het lijf loopt, en had hij genoeg werkelijkheidszin om zichzelf te onderbreken met een gortdroog “Gee, that line used to work a whole lot better around a week ago…”

Meta-spam

Spam is een probleem, dat geef ik grif toe. Maar de persberichten over spam die hier binnenkomen, beginnen toch ook stilaan op mijn zenuwen te werken. Sinds eind april, tel ik net, zijn er in de centrale mailbox hier ten kantore zo’n 34 persberichten binnengelopen waar het woord “spam” in voorkwam. Dat is dus om de twee dagen – eigenlijk zelfs vaker omdat je de weekenddagen niet mag meerekenen.

En wordt het probleem er minder… euh, problematisch op? Nee, dus. Het enige wat softwarebedrijven die zich proberen te onderscheiden als spambestrijders lijken te doen, is lawaai maken. De pers ophitsen, zodat het lijkt alsof het einde van de wereld nabij is. Of toch ongeveer.

Maar we laten ons niet vangen, heb ik indruk. Hoe vaak verschijnen er artikels over spam? Geen twee per dag, dacht ik zo. En waarom niet? Omdat er behalve het ridicule geblaat – “Er zijn spamberichten gesignaleerd die inspelen op de economische teruggang!”, “Die gebruik maken van Google Docs!”, “Op het EK Voetbal!”, “Op de huidige celebritycultus!”, enzovoort – nauwelijks iets zinnigs wordt gesignaleerd. De gretigheid zou je haast toewijzen aan pogingen van de fabrikanten om door middel van sensationele artikel(tje)s in de pers de vraag naar hun producten op te drijven. Maar zo zijn we niet, natuurlijk.

Het bewijs dat spamfilters niet werken? Dit soort persberichten komen er nog altijd door. En dat zou niet mogen.

 

Quickie looooooooves them Apples

We verwachten wellicht teveel van politici. Dat ze al onze problemen oplossen, bijvoorbeeld. Dat ze de wereld beter maken. Onzin, natuurlijk. Er zitten straffe mannen – én vrouwen – bij, maar voor mirakels moet je je bij een andere club aansluiten.

Ik verwacht er niet zo heel veel van. Ik heb er ooit eens een paar van nabij meegemaakt, en wat bleek: het zijn mensen. Nagenoeg zonder uitzondering heel hard werkende mensen, en soms heel intelligente mensen. Maar geen helden, en zeker geen heiligen.

Soms doen ze zelfs hele domme dingen. Neem nu Vincent Van Quickenborne: een heel intelligente én hardwerkende minister. Soms werkt hij zelfs zo hard dat hij kan berekenen hoeveel files kosten die er niet hebben gestaan als gevolg van een treinstaking. Dat was dus niet heel intelligent. En zijn gedweep met Apple is dat evenmin. Zeker niet als “ICT-minister”.

(Eerst even iets rechtzetten: ik ben geen Apple-hater, al heb ik de perceptie blijkbaar tegen. “Tuurlijk, want jij bent nog woordvoerder van Microsoft geweest.”. Et alors? “En je hebt Windows Vista Magazine opgestart, ha!” So? Met artikels over Apple-producten in zowat elke editie die ik maakte. Ik zal je eens wat zeggen: mijn eerste computer was een Apple: een Classic II. Fantastisch machientje, had ‘m nooit mogen wegdoen. Maar ik dacht dat ik een groter ding nodig had – ik was toen nog vatbaar voor reclame, wellicht – waardoor ik opeens achter een LC630 of zoiets zat. De grootste hoop rommel waar ooit een stroomsnoer aan heeft gehangen. Apple was toen echt niet “goe bezig”. ’t Was dus bye-bye Apple, en sindsdien ben ik nog niet naar het Ware Geloof teruggekeerd.)

Dat komt misschien nog wel, zeker als het van Quickie afhangt. Ik kan me zo voorstellen dat hij op een dag de droom van alle Belgische Linux-nerds lijkt waar te maken door het gebruik van Windows in heel België te verbieden… om dan tot ontzetting van de pinguïnofielen het gebruik van Mac’s te verplichten.

Waanzin! Een karikatuur! Gezwans! Uiteraard, maar hoe hij loopt te pronken met zijn geliefkoosde merk, is ook een beetje waanzinnig. Een week of twee geleden liet hij aan iedereen die het hoorde wilde – én de anderen – dat hij een gekraakte iPhone gebruikte. Toegegeven, de wet is niet helemaal duidelijk wat die praktijk betreft, maar helemaal zuiver is het uiteraard niet, en het is zeker een inbreuk tegen de “geest” van de wet. Kun je je voorstellen dat Etienne Schouppe een achterpoortje in de verkeerswet gebruikt om tegen 200 per uur door een dorpskern te scheuren? Dat Didier Reynders alle inkomsten van de belastingen een week lang op zijn persoonlijke rekening zet “tot de probleem in de financie sector een beetsen minder zijn geworden”? Dat Pieter De Crem een tankeenheid inzet om het hoofdkwartier van zijn politieke tegenstanders in Aalter plat te rijden, zwaaiend met een rapport van de Staatsveiligheid dat het een cel van Al-Qaeda was? (Euh, dát eigenlijk wel, ja)

En vorige week stond deze foto bij een interview met Sir Q in De Standaard. De VRT werd nog niet zolang geleden flink op de vingers getikt voor minder erge gevallen van product placement.

 (c) Bart Dewaele

Ik denk dat dit nog eens slecht gaat aflopen. Wordt zijn liefde voor Apple minister Q’s achillespees? Heeft hij in de verboden vrucht gebeten?

 

Nog niet uitgelachen

Ik had nog maar net vorig bericht gepost of ik kreeg dit binnen in de mail:

Dear Frank

YYY is a company that recently attracted £7m in funding, has a new CEO and some of the biggest Telecom companies in the world as their customers. They are to put it mildly one of the most successful and fastest growing data migration specialists and the good news is that they are British!

Begrijp ik het nu verkeerd of lees ik hier dat het bedrijf helaas zeven miljoen pond heeft binnengerijfd, helaas een nieuwe baas heeft, helaas enkele van de grootste telecombedrijven als klant heeft, maar – godzijdank – dat er toch nog iets positief over kan worden gezegd, namelijk dat het… een Brits bedrijf is?

Heeft iemand dit in godsnaam nagelezen? Heeft die persoon dan ook eens nagedacht hoe dit overkomt op een journalist in… België? Moet ik nu staan huppelen van blijdschap en enthousiasme omdat dit bijzonder bloeiende bedrijf… Brits is?

Hello? Is there anybody out there? 

 

Verkoopspraatje van de humanoid android

Ok, het is niet echt netjes om te lachen met mensen uit verre landen die het Engels niet helemaal meester zijn, maar deze demo op de site van Plustek kon ik toch niet uitzitten zonder een brede grijns op mijn smoel. Bovendien heeft het bedrijf – dat van oorsprong Taiwanees is, als ik me niet vergis – al lang een Amerikaans kantoor, waar men hier eerst eens naar had kunnen kijken voor het online werd gezet.

Hoogtepunten:

Plustek has brought you the latest renovation for book reading. The Plustek Book Reader.

Each button has been designed for different purpose, by simple pressing one button you will get the results you wish for!

Bovendien achtten ze het wijselijk om hun eigen dogfood op te peuzelen, en dus hebben ze de tekst van de presentatie laten inspreken door hun fameuze Book Reader. Daardoor lijkt het alsof de humanoid android uit The Hitchhiker’s Guide To The Galaxy bij Plustek aan de slag is gegaan als verkoper. En zijn humeur is er blijkbaar niet op vooruitgegaan…

Macworld-site gehackt door Microsoft

Eigenlijk door hun eigen advertentieverkopers…

 Heeft dit ook maar een beetje zin? Denken ze bij Microsoft: “Hmmm, misschien zijn er wel een paar bezoekers van Macworld.com die twijfelen aan hun keuze voor de Mac? Kom, we gaan ze eens proberen overtuigen om een Vista-pc in huis te halen!”

Of is het gewoon een beetje de Maccers jennen? Mijn geld op dat laatste.

Everybody WHAT?

Disclaimer: ik heb ooit nog voor de Dark Side gewerkt en hoewel mijn vertrek er niet bepaald harmonieus is verlopen, hou ik daar best goede herinneringen aan over en heb ik daar heel fijne mensen leren kennen. Af en toe kan ik weliswaar zelfs in mijn ondergoed nog een metaaldetector doen afgaan op de luchthaven (genant? bwah…), maar voor de rest is er maar weinig dat nog aan mijn lidmaatschap van de Borg herinnert…

Mijn voormalige vrienden lanceren binnenkort hun unified communications-oplossing, waar ze nogal veel van verwachten. Daar hoort natuurlijk een leuke website bij (gentlemen, start your silverlight), maar die heeft een beetje een ongelukkige url gekregen, vind ik toch:

http://everybody.knowsuc.be

Komaan zeg. Doen die erom, of zo? Of zet er niemand anders spontaan die “k” helemaal achteraan in plaats van vooraan dat middelste woord? Of willen ze gewoon – en eigenlijk niet al té subtiel – even tonen hoe machtig ze nog wel zijn, ook al heeft Neelie ze fluks in het kruis (en de kluis) gegrepen? Zo van: “Ok, het is mooi geweest. Nu gaat iedereen nog eens lekker slikken wat we ze door de strot rammen!”.

En dan zijn ze verwonderd dat hun favorability rating zo laag ligt en dat ze als “overly agressive” worden gepercipieerd. Du-huh!