Ik kan het niet

Ik ben geen watje. Toen mijn duim eens moest worden gehecht, keek ik geïnteresseerd toe hoe de verpleger met naald en draad én mijn huid zat te knutselen. Gewéldig, vond ik dat. Op een KSA-kamp waar ik als leider rondliep, was er een jongen in geslaagd om een bijl in zijn eigen voorarm te planten. Ik heb daar toen rustig een doek rond gebonden en een chauffeur opgetrommeld om ‘m naar het ziekenhuis te brengen. Als ik op YouTube – of eerder een van de meer obscure videosites – filmpjes zie waarin wildvreemden in stukken blijken gereten na een vreselijk ongeval, dan doet me dat eerlijk gezegd niets.

Maar deze week was het anders. Via Twitter kwam ik op Youtube terecht op een fragment van CNN: de laatste reportage van de jammerlijk overleden journaliste Marie Colvin. Daarin deed ze verslag van de doodsstrijd van een jongetje van twee, dat tijdens de opnames bezweek aan de verwondingen dat het had opgelopen tijdens een aanval op de stad Homs in Syrië.

Dat het kind overleed in de loop van de reportage weet ik alleen omdat ik het ergens heb gelezen. Ik heb het filmpje namelijk niet tot het einde kunnen uitkijken. Ik kon het gewoon niet. En nog altijd niet. Toen ik de link ervan opzocht voor deze blogpost, nam ik voor om het nog eens te proberen. Maar het gaat echt niet.

Stervende kinderen, lijdende kinderen: iets erger bestaat er vast niet. Maar het doet ons doorgaans veel minder dan zou mogen. We zijn al veel gewoon. Afgestompt. Het wordt zo abstract. “Goh, wat erg,” zeggen we. En we doen verder waar we mee bezig zijn.

Ik was vroeger ongetwijfeld ook zo. Maar sinds ik zelf kinderen heb, is dat enorm veranderd. Ik haat het als dat gebeurt, maar als ik naar een film kijk – fictie, hé! – waarin kinderen iets ergs overkomt, dan krijg ik zowaar al tranen in de ogen. En beelden zoals die van CNN, de rauwe werkelijkheid dus, daar word ik soms fysiek onwel van. Nochtans: ik ben geen watje.

Ik ben gewoon weer wat bijgestompt.

Advertisements

Terug van niet eens weggeweest

Zwijgen is zilver, spreken is goud. En bloggen? Geen Olympische discipline, hoop ik, of ik was al lang gediskwalificeerd. Acht weken stilte, begot – ben ik niet beschaamd? Welnee. Wie heeft me gemist? Wie heeft me gebeld, gemaild, ge’sms’t, gemessenget, opgezocht, laten opsporen? Zo’n zorgwekkende verdwijning was het blijkbaar niet. Of ik heb lezers met veel vertrouwen in mij. Of luie, onverschillige lezers, dat kan ook, natuurlijk.

Maar laten we de koe bij de horens vatten en meteen naast een gegeven paard zetten. BVLG heeft me namelijk een blog award toegekend – weliswaar eerder ter aansporing dan als beloning van een weergaloze prestatie – en het zou niet schoon van mij zijn om zijn vertrouwen te beschamen, natuurlijk. Vandaar deze verrijzenis.

Ik ben blijkbaar niet de enige. An blijft dapper zwijgen over haar meisjes, maar is in een andere gedaante teruggekeerd naar de blogwereld. Een seksistisch initiatief, daar kunnen we doorgaans niet mee lachen, maar wel interessant. Als je geïnteresseerd bent in fotografie, tenminste.

Nog een ex-collega die aan het bloggen is geslaan, is… euh, Maya, zoals ze haar alter ego heeft gedoopt. Ze levert geregeld leuke verhaaltjes af, en fans van kolderieke kinderpraat (dat is pas een naam voor een blog) zijn hier ook al aan het juiste adres. Als iemand die je kent plots voor zichzelf en haar gezin andere namen gebruikt, komt dat behoorlijk onwennig over. Maar ik begrijp het ergens wel. Ik heb ook de namen van mijn vriendin en onze kinderen nog nooit gebruikt (ook al omdat ik weet dat la mama daar maar matig op gesteld is…). Lastig, hoor, aangezien we niet getrouwd zijn, kan ik haar niet eens omschrijven als “mijn wijf”. Ach, ieder huisje…

Dat is overigens niet eens de ergste vorm van zelfcensuur die ik hanteer. Je moest eens weten waarover ik allemaal niet blog! Hier wordt danig op de lip gebeten. Paragrafen sneuvelen als wereldrecords op de Olympische Spelen. Geniale invallen stranden op een zucht van de server. Dat is overigens zowat de voornaamste reden waarom het hier de voorbije maanden zo stil is geweest. Heeft het wel zin om ermee door te gaan als het dan toch met de handrem op gebeurt? Het oordeel van de jury is nog steeds hangende, maar ik ben voorlopig vrij op borgtocht. We zien wel…

Tijd vinden om eens wat gedachten samen te rapen en in vlot verteerbare lectuur te gieten, is natuurlijk een ander probleem. Wat dat betreft, sta ik er over enkele weken misschien wat beter voor. Ik ga namelijk nog eens van werk veranderen. Zo’n typisch offer you can’t refuse, vrees ik. Enkele weken geleden – op een heel hete dag die eindigde in een hels onweer – nodigde de baas van het pr-bureau Quadrant Communications (voor alle duidelijkheid: niet deze jongens) me uit om een pint te gaan drinken, en voor ik het wist, lag daar een mooi voorstel voor mijn neus. Alleen al het feit dat ze in Gent gevestigd zijn, was eigenlijk al voldoende. En het kantoor is zo dicht bij de deur dat ik er in geval van nood zelfs te voet naartoe kan. Het feit dat ik enorm geloof in hun manier van werken – zij waren het externe bureau waar Microsoft mee werkte toen ik daar nog PR deed – en al mijn toekomstige collega’s al vrij tot enorm goed ken, speelt natuurlijk ook in hun voordeel. Ik kijk er echt naar uit, al vind ik het doodjammer dat mijn tijd op de planeet Minoc er bijna op zit. (Ja, Sir Buddhard, ik weet dat Minoc een wereld is en geen planeet, maar het klinkt wel als een andere planeet, niet?) Het is daar zo’n toffe club en er zit daar zoveel talent bijeen – en dat zeg ik echt niet omdat ik daar nog terug naartoe moet om allerlei verhalen en interviews te pitchen 🙂 – maar qua timing konden we het wellicht niet slechter hebben getroffen. En Turnhout lijkt soms ook wel op een andere planeet, zeker als je weer maar eens een eeuwigheid staat aan te schuiven in het verre van idyllische Waasland…

Blijft enkel nog de vraag: wie verdient er nog een Brilliante Bloggio of zo? (Schorzio!) Ik heb niet altijd gecontroleerd of onderstaande genomineerden de prijs al eerder hadden gekregen, en het kan me ook eerlijk gezegd gene ene moer schelen als jullie er iets mee doen of niet (mijn vorige ervaring met blogstokjes heeft me niet bepaald veel enthousiaster gemaakt voor dit soort praktijken), maar dit is gewoon een bedankje voor het leesplezier.

– Andhi.be (kan wel een hart onder de riem gebruiken, dacht ik zo)
– ‘Cross The Breeze (wie van Mustangs houdt, kan niet slecht zijn)
– De Graeve & Dochters (geen familie, wel verwant)
– Picchicks (verdient de prijs voor de strijdlust)
– Public Related (een van de weinige PR-mensen die fijn – maw: niet-academisch – bloggen)
– Stoffel’s Place (is zo vriendelijk om te berichten over De Vijand)
– Suits You (een aanmoedigingsprijs)

Knock ‘em dead.

Beware: baby aan boord

Zo’n zeemzoeterige ‘Baby aan boord’-sticker volstaat blijkbaar niet meer. Tegenwoordig hangen kersverse ouders de hele achterruit van hun auto vol met de blijde boodschap dat ze zich op de openbare weg begeven met hun doorgaans onnozel gedoopte uk op de achterbank. Is het jou ook niet opgevallen dat het zelden de papa’s of mama’s van Jan, Louis, Jefke, Thomas of godbetert Milan zijn die zich hieraan bezondigen? Nee hoor, dit soort praktijken is vooral populair bij de mensensoort die het nodig vindt om hun kind Kaluha, Zindy, Eusabie of een andere benaming van buitenaardse oorsprong cadeau te doen.

Waarom ze dat doen – die belettering, dus – is me absoluut een raadsel. En ik ben nochtans zelf een (bij momenten) trotse ouder van twee. Die ‘Baby aan boord’-sticker kreeg je vroeger automatisch van Kind & Gezin zodra je een kind ter wereld bracht, als ik me niet vergis. Misschien dachten nogal wat mensen dat het verplicht was om die “op een duidelijke plaats aan te brengen op het voertuig waarmede de pasgeborene werd verplaatst”?

Maar wie haalt het in zijn hoofd om naar zo’n letteringbedrijf te stappen met de vraag om de aanwezigheid van hun kroost middels letters van pakweg vijftien centimeter groot kenbaar te maken? Is dat om altruïstische redenen, en willen ze hiermee met name de elementair geschoolde pedofiel ter wille zijn? “Volg mij, ik stop vast wel ergens waar ik mijn schattige baby wel even ondoordacht zal achterlaten.” Is het pure trots, omdat ze erin geslaagd zijn om wat zaad in het daartoe voorbestemde recipiënt te storten en dan voldoende geduld aan boord te leggen tot er iets toonbaars uitkwam? Geef toe: dat is iets wat de hele wereld moet weten, niet?

Ik vrees dat de motivatie minder zuiver is. Als je een paar keer achter zo’n auto in de file hebt gesukkeld of door de stad hebt geschuifeld, dan weet je dat hiermee eigenlijk wordt bedoeld: “Hé, jij daar achter me. Ik wou je gewoon maar even laten weten dat ik doodsbenauwd ben dat mijn zorgvuldig gekweekte kroost iets zal overkomen in het verkeer, waardoor ik van plan ben om ultratraag op te schieten, aan kruispunten zal wachten tot er zelfs uit naburige wijken geen auto’s mijn richting uitkomen en er niet aan denk om fietsers voorbij te steken. Bovendien zou het wel eens kunnen dat ik de inrichting van de kinderkamer uitvoerig zal bespreken met mijn partner (goh, we geraken het maar niet eens over het behang – nemen we nu vliegtuigjes of olifantjes? Moeilijk hoor!) en dat ik daardoor misschien al eens voor een groen verkeerslicht zal blijven staan tot het weer oranje word. Gelieve me dat niet kwalijk te nemen. En ook niet om met behulp van uw claxon uw ongenoegen kenbaar te maken, want ons Kaluha/Zindy/Eusabie/… slaapt. Misschien.”

Stop daarmee. Echt waar. Alsjeblieft.

Soldaat Pedo

Deze pagina was me een paar dagen geleden al opgevallen, maar ik had toen geen tijd om er iets over te schrijven.

Volgens mij doen ze dat bij De Standaard met opzet, zoals een paar weken geleden. Ze scheppen er gewoon genoegen in om eenvoudigweg door de schikking van de artikels, titels en foto’s een dubbele bodem toe te voegen aan de inhoud van de krant. Chapeau!

Of de soldaat in kwestie het even leuk vind, durf ik echter te betwijfelen…

Greenpeace vs Apple: the sequel

Yup, Greenpeace heeft het mooi verknoeid. Hun aanval op Apple, meer bepaald hun beschuldigingen dat de iPhone nogal wat schadelijke en in Europa verboden producten zou bevatten, blijkt ongegrond.

Ik schrik er zelfs een beetje van, maar de auteur van dit artikel op The Register, deelt mijn mening wat betreft het opportunistische karakter van de bekendmaking van dat rapport.  Meer nog, volgens hem zou Greenpeace intussen hebben toegegeven dat er helemaal niets mis is met de iPhone. Veel schadelijke stoffen werden uiteindelijk niet gevonden en de verboden “phtalates” blijken volledig legaal te zijn bij de productie van gsm’s. Het twaalf pagina’s lange document waarnaar de auteur van het artikel op The Register naar verwijst, vind ik echter nergens terug en het oorspronkelijke artikel over het rapport staat nog altijd op de Greenpeace-website.

Een en ander is dus nog onder voorbehoud, maar het lijkt erop dat een populaire milieuorganisatie de komende maanden met de voet in het verband en ruikend naar kruitdampen zal rondstrompelen. En dat is jammer. Niemand kan ontkennen dat een organisatie als Greenpeace nuttig – meer nog: nodig – is, maar dan mogen ze hun geloofwaardigheid niet teveel meer op het spel zetten in hun zoektocht naar publicitair succes.

Greenpeace vs Apple: dapper of dom?

Bij de milieuorganisatie Greenpeace hebben ze het niet zo begrepen op Apple. Enkele maanden geleden haalden ze al uit naar de weinig milieuvriendelijke manier waarop Macs worden geproduceerd, vandaag is de iPhone aan de beurt. In een rapport nemen ze vooral het gebruik van stoffen als “phthalate plasticisers” op de korrel. Ik weet niet wat die dingen zijn, maar ze klinken alleszins niet erg appetijtelijk. In Europa zijn ze blijkbaar verboden bij de fabricatie van speelgoed – oeps, slecht nieuws voor de iPhone, dus. Grapjeuh! (Overigens is het een beetje vreemd dat men vooral bang is dat kinderen in aanraking komen met deze stoffen aangezien ze volgens de Greenpeace-wetenschapper vooral schadelijk zijn voor “de seksuele ontwikkeling van zoogdieren”. Die kleine deugnieten toch!)

Maar alle gekheid op een stokje: ik vraag me toch af of ze bij Greenpeace wel weten waar ze mee bezig zijn. Voor alle duidelijkheid: ik heb ontzettend veel sympathie voor deze organisatie en ben er zelfs lid van. Denk ik. (Die domiciliëringen toch, op den duur weet je niet meer welke goede doelen je allemaal steunt)

Je zou kunnen stellen dat Greenpeace ontzettend dapper is. Het opnemen tegen een bedrijf met zo’n cool imago als Apple is niet evident. Hun eerste aanval op Apple werd bovendien vrij adequaat gepareerd door Jobs’ PR-team: ze stelden dat Greenpeace nogal selectief is in de criteria die ze hanteren in het groene gehalte van bedrijven te bepalen. En dat ze op sommige vlakken veel milieuvriendelijker te werk gaan dan veel van hun concurrenten. Terecht of niet, die zát.

Je zou ook kunnen zeggen dat het verdomd leep was van Greenpeace om hun rapport vandaag bekend te maken, op Blog Action Day. Vandaag wordt elke blogger opgeroepen om iets te posten rond een topic dat met het milieu te maken heeft. Bij Greenpeace rekent men er wellicht op dat bloggers die om zo’n onderwerp verlegen zaten meteen iets hebben om over te schrijven als ze het rapport over de iPhone onder ogen krijgen. (Zelf had ik dat probleem natuurlijk niet. Ahum.)

 

Je zou kunnen zeggen dat het verdomd opportunistisch is van Greenpeace om uitgerekend de iPhone onder vuur te nemen, zowat het meest gehypete product van de afgelopen 203 jaar (juist, sinds de stoomtrein). Mediabelangstelling gegarandeerd! Honderden artikels en blogpostings van zowel iPhone-liefhebbers als iPhone-haters op Google! Parlementaire vragen (in landen waar ze een regering hebben)! Gegniffel in Redmond en in Finland. Waar overigens de geheime sponsors van dit rapport zitten, volgens enkele fervente en tegelijk flink paranoïde Apple-fans, die zich – excusez le mot – flink in de ballen gebeten voelen door Greenpeace. Maar dat – van die sponsoring, bedoel ik – lijkt me weinig waarschijnlijk.

Maar tenslotte zou je ook kunnen stellen dat Greenpeace zichzelf danig in de voet schiet door zo uit te halen naar Apple. Ik ga ervan uit dat hun doelpubliek de jongeren zijn die ook door Jobs & co zo slim worden bespeeld. En die jongeren zouden zich wel eens van Greenpeace kunnen wegkeren als men zich daar blijft profileren als de Don Quichote van de technologiesector. Op den duur kweek je een vrij negatief, prekerig, zelfs een beetje – hoe ironisch – giftig imago, dat door de snoodaards uit Cupertino overigens zeker in de verf zal worden gezet. Die organisatie gaat men dan afwegen tegen het bedrijf dat ons leven heeft verrijkt met de hipste mp3-speler van de planeet (de hipste, niet de beste, ok?) en ons nu ook hét ultieme hightech-statussymbool aan de hand wil doen.

Een gevaarlijk spelletje, met andere woorden. Zoals de iPhone, quoi. Grapjeuh!

Gamepads of death

Hoe zei ze het weer in het journaal, vanavond, in haar reportage over Hans Van Temsche? “Hoe hij de trekker moest overhalen, leerde hij via gewelddadige computergames”, of iets van die strekking.

Je moet ze toch bewonderen, die Caroline Van Den Berghe, de belichaming van Vrouwe Justitia zelve, maar toch bescheiden op de loonlijst van de VRT blijven hangen. Hoe zij zich vastbijt in de materie die ze dient te verslaan, is ongeëvenaard. Maar weinig weten mensen dit, maar om ook maar enigszins een fractie te kunnen ervaren van de hel die de slachtoffers van Marc Dutroux hebben doorstaan, heeft ze zich ooit uit eigen beweging drie maanden laten opsluiten in een pikdonkere kelder, zonder het geringste contact met de buitenwereld. En het strafste is: intussen is ze gewoon haar werk blijven doen! “Lientje is de laatste tijd weinig op de redactie”, noteerde Leo Hellemans, de toenmalige hoofdredacteur van de televisienieuwsdienst, in zijn dagboek, “Maar zolang haar analyses blijven kloppen als veehouders op de doorsnee dierenrechtenmilitant, heb ik daar geen probleem mee. Geweldig meisje, echt waar.”

Sindsdien zijn Van Den Berghes methodes er niet minder doorwrocht op geworden. Voor de zaak-Van Temsche is ze bijvoorbeeld onbevreesd een Game Mania-filiaal binnengestapt, waar ze prompt de zaakvoerder sommeerde. “Mijnheer,” sprak ze beleefd en welopgevoed als ze is. “U verdient uw brood dus met het verkopen van smerige videogames aan onschuldige knaapjes en die worden daar dikwijls – niet altijd, maar toch dikwijls – gewelddadige monsters van. Enfin, dat lees ik toch op het internet. Ik wil daar het fijne van weten, en jij, stuk beschimmeld uitschot van een voddenmarchand, jij gaat me daarbij helpen. Geef me stante pede je tien meest gewelddadige games én de dodelijkste joysticks of gamepads, of hoe heten die duivelse instrumenten allemaal. Zoniet laat ik Paul D’Hoore een reeks maken over woekerwinsten, BTW-carrousels en parallelle import in de gamessector.”

En zo geschiedde. De VDB van de VRT ging met haar oorlogsbuit aan de slag en liet de tv-kijker vandaag delen in haar conclusies. “Hoe hij de trekker moest overhalen, leerde hij via gewelddadige computergames”, of iets van die strekking.

Het is met andere woorden maar een kwestie van tijd meer voor men in politiescholen en militaire instituten de huidige schietopleiding laat voor wat ze is en alle rekruten een PlayStation in de handen stopt met de boodschap: “Hier maat, leer hiermee schieten. Daarmee lukt het blijkbaar net zo goed als met een echt geweer. Serieus, Caroline Van Den Berghe heeft het gezegd in het tv-journaal. Goed nieuws, eigenlijk, want die dingen maken veel minder lawaai dan die fucking FAL’s. Wat zeg je? Spreek op man, want ik hoor niet zo goed meer! Dat je met zo’n gamepad en een computergame toch niet kunt leren omgaan met het gewicht van een geweer, of de terugslag of de afwijking die voor elk type geweer anders is, en zo? Luister, vriendje, denk je nu echt dat ze op het VRT-nieuws zomaar mogen zeggen wat in hun kop opkomt? Vergeet het maar! Alles wordt daar gecheckt en gedubbelcheckt en dan nog eens gecheckt om te vermijden dat het eerste het beste vooroordeel of cliché van mensen die totaal niet weten waar ze het over hebben als onomstotelijk nieuwsfeit wordt gepresenteerd. En nu naar je kazerne! Geef die aliens er maar eens goed van langs!”

Zwaar ontgoocheld in mijn zoon

Drama’s! Gejammer en geweeklaag! Harten die breken, traanklieren die ontsteken.

Enfin, zo was het ons dus voorspeld. Ongeveer toch.

Ons zoontje is vandaag naar de eerste kleuterklas gegaan. Bye, bye, crèche. Een overstap die kan tellen. En hij is al geen held. Wij dus zwaar mentaal voorbereid op een hartstochtelijk snikkend ventje dat zich aan mijn been zou vastklampen (B. vond het verstandiger dat ik hem zou brengen) zodra ik hem zou achterlaten.

Tarara. Toen we de klas binnenkwamen, leek hij zich van zijn vorige bezoekjes – op een opendeurdag en een kennismakingsdag – te herinneren dat er héél véél speelgoed stond. En jawel hoor, nog geen vijf tellen later stond de eerste Lego-toren al flink overeind. Ik ben er nog even bijgebleven, maar dat bleek nergens voor nodig.
– “Ga je flink zijn?”
– (met veel overtuiging) “Ja!”
– “Ga je luisteren naar de juf?”
– (met een tikkeltje minder overtuiging) “Ja.”
– “Krijgt papa nog een dikke kus?”
– “Ja.” (voegt de daad bij het woord)
– “Papa is weg, hé? Da-ag!”
– (enigszins verstrooid, want dat rode blokje wil maar niet blijven zitten op die schuine) “Dada…”

En dat was het dan. Ik was een beetje ontgoocheld, moet ik zeggen. Maar ook wel een beetje fier, natuurlijk.

Vertaling (minder geslaagde)

Leve de leveranciers van stock-fotografie: gigantische databases vol foto’s die je als tijdschriftenmaker kunt gebruiken om je artikels te illustreren. Alleen zouden ze iets minder mogen vertrouwen op machinale vertaling, zoals blijkt uit onderstaand voorbeeld (lees maar eens de beschrijving boven de foto). Dat krijg je dus als je een computer vraagt om “Miami Skyline – view of Key Biscane” om te zetten naar het Nederlands.

Voor wie zich afvraagt waarom ik foto’s van Miami aan het zoeken was: I wasn’t. Ik ben er terechtgekomen omdat ik op zoek was naar foto’s van torens, godbetert, om mijn zoontje van net geen drie bezig te houden. ‘t Manneke heeft om vooralsnog onduidelijke redenen een fascinatie voor torens ontwikkeld en “Tore kijken?” (al dan niet met een vette huig-r die hij ook niet van ons heeft) is zowat zijn vaste verzoeknummer. In zo’n geval komen sites als Shutterstock goed van pas…

clipped from www.shutterstock.com Stockfoto: Skyline van Miami – mening van Zeer belangrijke Biscayne