Overbodig

Hmm… Het nieuwe adres van Microsoft België luidt:

Microsoft België
Corporate Village
Da Vincilaan 3
1935 Zaventem

Corporate Village? Zou dat daar een soort mini-dorp zijn waarin bedrijven allemaal een huisje hebben gekregen? Nope, het is… euh, een kantoorgebouw.

Corporate Village, Zaventem

Dit is geen alleenstaand geval (en dan bedoel ik niet het kantoorgebouw, alhoewel het daar ook voor geldt). Geregeld zie je op naamkaartjes of folders zo’n benaming staan van het gebouw waar het bedrijf zich bevindt. Nog zo eentje:

Nokia België
Park Lane
Culliganlaan 2/G
1831 Diegem

Park Lane? Er is daar kilometers in de omtrek geen park te bespeuren! Hoe komen ze erbij?

Wat is daar in godsnaam het nut van, vraag ik me dan af. Is dat een makelaarstrucje om de directies van bedrijven een mooier beeld van hun kantoorgebouw voor te spiegelen? Zo ja, waarom blijven die dan die benaming gebruiken in hun officieel adres?

Heeft de postbode er iets aan? Ik kan me moeilijk voorstellen dat die denkt “Nokia? In de Culliganlaan? In Diegem, zeg je? Hmmm, zegt me niet meteen iets. Hola, wacht eens even! Het is in Park Lane. Natuurlijk weet ik dat zijn!”

Ik weet het dus niet. Daarom vertik ik het om zo’n benaming te vermelden als ik een adres op een envelop krabbel. Tijdverlies, zoiets. En een beetje pretentieus.

Tot iemand hier eens komt uitleggen wat daar de zin van is, natuurlijk.

Vreemd gezoek

Zou de lancering van Chrome er iets mee te maken hebben? Vandaag kwamen mensen met de vreemdste Google-zoekopdrachten op mijn blog terecht:

“duitse muziek nummer die over mooie kont”
Ik begrijp best dat dat op “Du hast Den Schönste Arsch Der Welt” slaat, waar ik inderdaad over geschreven heb, maar hoe kom je daarbij terecht met zo’n omschrijving?

“bart van den bossche ik ben er even niet”
Wie zoekt dáár nu op, in godsnaam?

“cannabis en senioren”
Mijn blog in twee trefwoorden, juist.

“kathelijne sierens blog”
Nog nooit een letter over dat mens geschreven, of ik zou al heel zat aan mijn klavier moeten hebben gezeten.

Tinternet, ge geraakt daar niet aan uit.

De truuk met de foef

“Sex sells” is een van de meest gekende en schaamteloos toegepaste marketingwijsheden. Het werkt altijd en overal, behalve wellicht in een aantal islamitisch georiënteerde naties…

Meestal zijn het blote tieten – God’s beste werk, volgens velen – die worden gebruikt om de de argeloze koper in de val te lokken. Maar vandaag is wat dat betreft weer een grens verlegd. In Goedele, het nieuwe maandblad rond… euh, Goedele staat een reeks vagijnen zo groot afgebeeld dat zelfs Stevie Wonder de g-plek kan zien zitten. Toegegeven, dat past naadloos binnen het concept, en Goedele kan zich beroepen op haar achtergrond als seksuologe om het te verantwoorden, maar het is natuurlijk in de eerste plaats een geslaagde PR-stunt. Zowat elk krantenartikel had het erover en uiteraard hebben ook enkele bloggers het gemeld.

Loopt iedereen daarom meteen naar de krantenwinkel om het nieuwe blad – uiteraard stiekem verborgen in een exemplaar van De Tijd – mee naar huis te nemen? Neen, dat zou maar al te gemakkelijk zijn. En daarvoor is de erotische uitstraling van zo’n medisch uitgelichte hoofdingang ook wat te beperkt. Wat telt, is dat het nieuwe blad meteen een imago heeft: het is niet zomaar een nieuw blad, maar een boekske met een foto van een preut in. Het is dus stout, gedurfd, grensverleggend, geen kleur- en smaakloze prul. Zelfs al zouden alle artikels in deze editie van een schabouwlijk niveau zijn (wat ik sterk betwijfel), dan maakt dat allemaal niet uit. Goedele – het boekje – heeft vanaf dag één een smoel, dat is wat telt. Een enigszins harige smoel, dat wel, maar beter dat dan niets…

Benieuwd of het vertrouwen van de adverteerders gaat volgen. Amper 16 pagina’s advertenties op een totaal 156, waarvan minstens de helft intern (voor andere Sanoma-bladen bijvoorbeeld) of in ruil, dat is niet meteen een weergaloos succes te noemen.