Boontje komt om zijn loontje

Tags

ondernemers

Ondernemers krijgen te weinig respect.

Ik krijg stilaan de wubbes van dit soort opmerkingen. Als ondernemers – waarvoor ik in se wel bewondering heb – klagen dat ze te weinig respect krijgen, dan hebben ze dat in hoofdzaak aan zichzelf te danken.

(c) cucchiaio on Flickr.com

Een beetje ondernemer weet namelijk dat reputaties hoofdzakelijk in de pers worden gemaakt. En waar komen ondernemers doorgaans mee in de gazet? Een losse greep:

Fraude en gesjoemel. Lang vóór er met software werd gesjoemeld, besteedden ondernemers en fiscalisten al enorme inspanningen aan het bedenken van manieren om zo weinig mogelijk belastingen te betalen. Ondernemers hebben vaak de mond vol over “het najagen van dromen” en “een eigen zaak beginnen omdat het kriebelt”, maar in de praktijk zie je dat simpel geldgewin vaak de drijfveer is. Waarvoor alle middelen goed zijn, blijkbaar. Toegegeven: het is ook een vorm van creativiteit. En toewijding.

Het onvoorwaardelijk vooropstellen van economische belangen. Alsof er in het leven (en in de maatschappij) geen andere belangrijke prioriteiten bestaan. Economie de motor van de maatschappij? Bewijs dat eerst maar eens, makker. Zie ook: “ontslagrondes” verdedigen. Wat haast als een spelletje, of een dans klinkt. Terwijl het over mensenlevens, slapeloze nachten, tweedehandskledij, goedkope en dus ongezonde voeding, geschrapte schoolreizen en gefnuikte dromen gaat.

Mopperen over de hoge loonkost. Dat is in België duidelijk een probleem, maar werknemers – die daar weinig aan kunnen doen – proberen opzadelen met een schuldgevoel is a) niet eerlijk, en b) niet verstandig. De doorsnee-burger vertaalt dat namelijk als: mijn baas vindt dat ik te veel verdien, terwijl ik maar een fractie van zijn loon krijg. Leg het maar uit.

Mopperen over gebrek aan respect. Terug naar Start, u ontvangt geen 100 euro.

En dan zijn we verwonderd dat zo weinig mensen geneigd zijn om een eigen zaak te starten… Een beetje meer lichtende voorbeelden zouden volgens mij geen kwaad kunnen. Zo moeilijk is het overigens niet: gewoon actief en passioneel communiceren over wat je drijft als ondernemer, hoe je er als ondernemer toch in slaagt om af en toe je economische belangen opzij te zetten voor een groter goed, hoe dankbaar je bent voor de mensen die je succes mee mogelijk maken, enzovoort.

Iemand als Wouter Torfs slaagt er – op een enkele uitschuiver na – bijvoorbeeld in om hoofdzakelijk positief te communiceren. Geregeld de lof van zijn personeel te bezingen. Beseffen dat er meer is in het leven dan geld verdienen alleen. Laten we er geen heilige van maken, maar zo moesten er meer zijn. Wie blijft zagen en neuten, kan wat mij betreft keihard naar zijn respect fluiten.

Advertisements

Afscheid van fredegre (1994-2011)

Hij ging al heel lang mee, van in 1994 nota bene. Dat is 17 jaar, als ik nog zonder elektronische hulpmiddelen kan rekenen. Zelf heb ik er nooit enig probleem mee gehad, maar de rest van de wereld – op een paar uitzonderingen na – bracht hij blijkbaar in de war. Nu, de meesten onder hen waren vanzelf al een beetje in de war, maar je moet het niet erger maken dan het al is, natuurlijk. Daarom heb ik vorige week afscheid genomen van fredegre, mijn eerste Twitternaam.

Hola, zullen de exemplaren die enigszins bij de pinken zijn nu te berde brengen, klaar om een ‘#fail’ van jewelste te delen met de wereld (of toch dat klein stukje van de wereld dat hun tweets leest). Ik weet het: in 1994 was er nog geen Twitter. Daar ben ik pas vijf jaar geleden mee begonnen. Maar in 1994 was er wel al e-mail, en tikte ik mijn eerste e-mailadres op de kop: fredegre@knooppunt.be. Hoe ik in godsnaam op die “fredegre” ben gekomen, is me nog altijd een raadsel. Was “fdg” al bezet? Zou kunnen. Was dat te kort? Eveneens mogelijk. In die tijd was me nogal bedreven in het opstellen van regeltjes. Dat gold zelfs voor Knooppunt, een kleine, wat alternatieve internetprovider waarvan de bezielers dachten dat ze de wereld konden verbeteren met computers. Ik moest onlangs nog aan ze denken, toen protestanten in Tunesië en Egypte zich wapperend met laptops ontdeden van hun lokale dictator…

Soit, toen had ik nog helemaal geen last van “fredegre”, maar met Twitter begon dat te veranderen. Een aantal mensen waarmee ik enkel via dat kanaal contact had, begonnen me plots “Fred” te noemen. Daar valt – zoals de heren De Bruyne, De Burghgraeve en Flinstone kunnen beamen – nog mee te leven. Andere mensen schreven het voortdurend verkeerd – fedegre, frdegre, alle varianten passeerden de revue. Oké, ook dat liep zelden fataal af.

Maar toen kwamen de Twunches, waarbij het al eens voorviel dat je je niet alleen met je echte, maar ook met je Twitter-naam voorstelde. Toen begon de miserie pas echt. “Hoe, zeg je? Furrurruh?” was zowat de meest gebruikelijke reactie. Doctor Hfuhruhurr had nog een makkelijker naam dan de mijne…

Vorige week dinsdag liep de emmer over. Ik ging toen naar de eerste sessie van GentM, een reeks presentaties, debatten en evenementen (in de jaren zestig zouden we dat gewoon happenings hebben genoemd) rond digitale cultuur in Gent. Zowat iedereen die er rondliep zat op Twitter, en dus was het voortdurend van “Fred?”, “Ah, ik dacht dat je het als Freedeegree moest uitspreken.”, “Hier zie, de Fre!”, enzovoort, enzoverder. Werkelijk elke ontmoeting begon met zo’n onnozele discussie. “Nu is het genoeg,” besliste ik die avond. “Fredegre gaat eraan!”

En zo geschiedde. En wat lees je dan op Twitter als een van de eerste reacties? “Ik vond @Fredegre net zo leuk!” En wie wordt er geciteerd in een blogpost die onmiddellijk na het evenement verscheen? Juist, ja.

De basterd.

Heldere communicatie

Dat we met z’n allen online bankieren levert de banken een aanzienlijke besparing op. Minder volk aan de loketten, minder papierwerk, enzovoort. Het bespaart hen ook postzegels. Als ze hun klanten iets te vertellen hebben, doen ze dat gewoonweg via een bericht in de bankierapplicatie zelf. Onlangs vond ik daar dit bericht terug:

Wijziging Algemene Bankvoorwaarden (ABV)

Artikel I.30 en I.31 van de ABV worden aangepast. De
wijzigingen zijn alleen van toepassing op stilzwijgend en
uitdrukkelijk toegestane kredietopeningen op een
zichtrekening met een kredietbedrag kleiner dan 1.250 euro en
een debetperiode van maximaal 3 maanden. Als XXX Bank een
ingebrekestelling verstuurt ter aanzuivering van een
debetsaldo mag zij een wettelijk bepaalde vergoeding
aanrekenen van 7,50 euro, plus verzendingskosten. Als na
beëindiging van de cliëntrelatie het debetsaldo niet wordt
aangezuiverd, is de cliënt een wettelijk bepaalde forfaitaire
schadevergoeding verschuldigd van 10% van de schijf van het
debetsaldo tot 7.500 euro en 5% van de schijf van het
debetsaldo boven 7.500 euro. Voor consumenten wordt in een
gelijkwaardige vergoeding voorzien. De vernieuwde versie is
beschikbaar vanaf 29 september 2010 in uw bankkantoor of op
www.xxxbank.be onder documentatie/reglementen/particulieren. De
nieuwe versie treedt in werking op 30 november 2010. Tenzij u
vóór deze datum zou afzien van de diensten waarop de

wijzigingen betrekking hebben, gaan wij ervan uit dat u
akkoord gaat met de aanpassingen.

Datum van kennisgeving: 12-08-2010

Zo stond het er. Krom, gebocheld en lichtjes verminkt (die onnodige witregel, zie je?). Nauwelijks begrijpelijk voor de gewone sterveling, die echter al snel door heeft dat dit wellicht geen goed nieuws is. Op zo’n momenten vraag ik me dan af: doen ze dat nu opzettelijk of kunnen ze gewoon niet beter? Is er dan niemand bij zo’n bank die al eens een congres over goede bedrijfscommunicatie bijwoont? Is er daar dan niemand die al eens een boek leest waarin je te weten komt dat het rendeert om je klanten met respect te behandelen?

Ik ben niet meteen van plan om bij mijn bank weg te gaan, zeker niet om zo’n akkefietje. Maar als ze nog eens met extra diensten komen leuren, zal ik ze ook eens iets onverstaanbaars, overdreven moeilijk geformuleerd en ontdaan van elke menselijke consideratie opsturen. Maar vrij vertaald zal het neerkomen op: steek het in uw gat.

Niet interessant genoeg

Eerst en vooral: ik heb niets tegen cultuursites. Cultuursites zijn oké. Cultuursites zijn nodig. Meer nog: sommige van mijn beste vrienden zijn cultuursites. Denk ik soms.

En aansluitend: ik heb evenmin iets tegen Cobra.be. Mooie site, meteen al een eigen smoel, overzichtelijk, gevarieerd: meer kan je van een cultuursite niet wensen.

Veel minder geslaagd vind ik de advertentiecampagne, met name de banners die je her en der op websites ziet verschijnen. Een voorbeeld:

Zozo. Daar hebben die twitteratutti fan cosi-wozy’s niet van terug, hoor! Iederéén weet toch dat Twitter bol staat van hersenloos gebral, onzin als “ik ga kakken” en “ik ga boodschappen doen”, van totaal oninteressant gewauwel dus – in schril contrast met onze website, waar elk woord bol staat van betekenis, gewikt en gewogen is als ware het puur goudstof, en met zorg gekozen om de hoogstaande literaire werken die we hier behandelen niet teveel te schofferen.

Geinig hoor. Maar ook een beetje – hoe zal ik het zeggen? – bekrompen, eigenlijk. Niet meteen wat je van een cultuursite anno 2010 zou verwachten, toch. Is Twitter – en dan mag je het van mijn part zo onnozel noemen als je wil – ook geen cultureel verschijnsel? Of is Cobra.be een site waar enkel “Cultuur met een grote K” thuishoort? Een oase van intellectuele verpozing in de brij van banaliteit die het internet toch is?

En kijk hoe schattig: op de pagina waarop de campagne wordt aangekondigd vraagt men de bezoeker om… erover te twitteren.

Ik heb het even overwogen, maar vond het bij nader inzien niet interessant genoeg.

PS: Jaja, ik begrijp dat het eigenlijk al om te lachen is, maar een sector die onder het imago lijdt dat ze maar weinig voeling heeft met de rest van de wereld moet ervoor opletten dat ze die perceptie niet in de hand werkt. En dan heb ik het over de cultuursector en niet over de technologie-geeks, voor alle duidelijkheid. From Twitterfeed nog aan toe.

PR for Dummies: te mijden

Bij nader inzien moet ik mijn oordeel over PR for Dummies bijstellen, vrees ik. Mijden, die handel. Een persbericht dat de auteur aanhaalt als een goed voorbeeld (uiteraard van zijn eigen hand), begint met:

Every year, over four thousand children are killed unnecessarily by guns. (…)

Fijn dat men in dat soort statistieken een onderscheid maakt tussen de kinderen die “onnodig” sterven en… tja, degene waarvan het wel de bedoeling is, of zo?

Gaming Twitter

Of je het nu leuk vindt of niet, social media worden steeds vaker ingeschakeld voor commerciële doeleinden. Bedrijven gebruiken Facebook om volk te lokken naar PR-stunts, op Youtube duiken steeds vaker geestige filmpjes op die uiteindelijk reclamefilmpjes blijken te zijn, en ook Twitter ontsnapt uiteraard niet aan deze trend. Dat kan interessant zijn – wie problemen heeft met zijn Dell-computer, moet dat maar melden op Twitter of er hangt al iemand van de helpdesk aan de lijn – maar vaak is dat met minder inspiratie en ziet men Twitter als het zoveelste marketingvehikel.

Bedrijven of experts die Twitter willen gebruiken om potentiële klanten te ronselen moeten er natuurlijk voor zorgen dat ze “gehoord” worden. Dat betekent: zoveel mogelijk “volgelingen” zien te verzamelen. Als je, zoals ik bijvoorbeeld, zorgvuldig een netwerkje hebt opgebouwd van enkele tientallen sympathieke, beleefde en fris geschoren Twitter-gebruikers (man/vrouw), dan is je impact natuurlijk beperkt. Hoewel daar uiteraard nog discussie over bestaat – sommigen stellen, misschien terecht, dat het niet uitmaakt hoeveel mensen je volgen, maar wie de mensen zijn die je volgen – wordt algemeen aanvaard dat je massa’s volgelingen moet hebben om efficiënt te twitteren. En daar loopt het vaak fout.

Er zijn verschillende manieren om aan veel volgelingen te geraken: héél interessant zijn, beroemd zijn, veel leuke replies posten op berichten van mensen met veel volgelingen (zodat hun volgelingen ook jouw posts zien en hopelijk benieuwd zijn naar wat je nog zoal te vertellen hebt), een mailing uitsturen naar al je LinkedIn-contacten, enzovoort.

Je kunt natuurlijk ook schandelijk misbruik maken van de Twitter-etiquette, waarbij je verondersteld wordt iedereen te volgen die aangeeft dat hij/zij jou volgt. “Gaming twitter” heet dit fenomeen blijkbaar, wellicht best te vertalen: met grof geschut op Twitter-volgelingen jagen (of Twitteraars als grof wild beschouwen, natuurlijk).

Neem bijvoorbeeld een zekere Martin, aka @yerfolin. Die man twittert sinds 3 maart en heeft vandaag al 1.386 volgers. Omdat hij zo’n interessante twitteraar is? Niet echt, hij heeft trouwens nog maar… 10 berichtjes gepost. Het grootste deel van zijn tijd heeft hij besteed aan het volgen van andere twitteraars, ruim 2.000 stuks. Meer dan de helft daarvan heeft gedaan wat hij ervan verwachtte: hem ook toegevoegd in hun lijstje van twitteraars die ze volgen. Benieuwd of ze al erg hebben genoten van zijn 10 berichtjes… Overigens lijkt het me onwaarschijnlijk dat hij van die 2.000 twitteraars die hij volgt ook maar één bericht leest. Ik volg 83 andere twitteraars, waarvan een kwart zelden of nooit een bericht plaatst, maar met de rest heb ik al leesvoer genoeg. Dus 2.000 kwetterende zielen…? Nee, bedankt. Geef mij portie maar aan Martin.

Rijk worden met social media

Wat moeten we hier nu mee? Vanmorgen kreeg ik dit mailtje van een kennis in de inbox:

Hello,

I just became a shareholder in me2everyone and I didn’t have to pay a single Euro for the shares! It could be described as the gold-rush for 2009. This company might be huge and shares might soar in value over the coming months! You can register for free and it never has to cost you a single penny!

me2everyone is going to be a cool new virtual world where you can meet friends, chat, shop, play, watch videos, create an art gallery, open a virtual newspaper, play the free inworld lottery and make money from your own online store! You and everyone you know make the decisions, shape the world, create real incomes and share in the profits. It’s a new place where you meet new people or invite your friends. Learn new skills or expand your business. Find the love of your life or help the planet.

Membership is free and every member automatically becomes a shareholder in me2everyone Limited. Personally I have 1000 shares in the venture I’m going to increase my shares very soon. This is an excellent chance for all of us to make some real progress in 2009 and beyond! Please don’t miss it.

If you are looking for something really good in 2009: something that changes your view on the world, then you really have to spend just one minute and look at this website.

Please click visit www.me2everyone.com for the details

Geef toe: dit ziet er frauduleuzer uit dan een advertentie voor een Nigeriaanse versie van de Lehman Brothers in een Citibank-kantoor. Alleen: het is gratis. Wellicht blijft het na een tijdje niet gratis, en krijg je allerlei mogelijkheden voorgeschoteld waarvoor je wel even in de buidel moet tasten. Wat je dan wellicht weer kan vermijden door zoveel mogelijk van je vrienden en kennissen te ronselen voor deze “unieke opportuniteit”.

Of is het fake – een sociaal experiment waarbij men nagaat hoe goedgelovig de internetgebruiker is als het op social media aankomt? Want geef nu toe – opdat alle “aandeelhouders” hier rijk van zouden worden, moet dit netwerk ongeveer zo groot als Facebook worden en op dat moment een koper vinden die er cash voor wil betalen. En dat lijkt me toch niet zo evident.

In elk geval: het intrigeert me. De kerel die me dit heeft gestuurd is geen losbol, dus ik ga ervan uit dat hij hier toch eens over heeft nagedacht. Of is hij het slachtoffer geworden van een virus, die dit soort mailtjes uit zijn naam verstuurt?

Ben ik nu – na jarenlang te zijn blootgesteld aan berichten over virussen, hackers, wormen, bots, phishing, fraude en hoaxes – te paranoïde geworden? Loop ik hier de kans van mijn leven mis om eindelijk stinkend rijk te worden? Je zal het altijd zien…

Plebs of celebs?

Microsoft doet leuke dingen met Windows Live de laatste tijd. Onderaan in Messenger berichtjes laten verschijnen dat mensen uit je netwerk iets op Twitter hebben gezet – kijk eens aan. Een andere leuke nieuwigheid is ‘Minimize me’,  wat gelukkig niets te maken heeft met dat akelige personage uit de Austin Powers-films. Het is gewoon een site waar je een avatar voor Messenger kunt creëren die (een heel klein beetje) op jou lijkt. Er is een basisfiguurtje waar je je eigen gelaatstrekken aan kunt toevoegen, bijna identiek aan Face Your Manga, dus. 

Wat je hier echter ook kan, is de smoel van een celebrity als avatar kiezen. Op zich al een vreemde bezigheid, vind ik. Op Facebook zie je dat ook soms, maar waar slaat het in godsnaam op? Wat zegt dat over jou als je een foto van pakweg Tom Cruise als profielfoto zet? Dat je een fan bent van die kerel? Daar bestaan vele andere en betere manieren voor – zelfs op Facebook. Of vind je dat je erop lijkt en dat je even goed een foto van Cruise kunt gebruiken, want van jezelf heb je er toevallig geen liggen? Of hoop je stiekem dat de mensen zich vergissen en denken: “Wat een knappe kerel is die Jo Vandeurzen toch!”?

 

Maar met die celebrity-avatars voor Messenger is er nog een ander probleem: je herkent nauwelijks wie ze zijn. Ik denk dat Christina Aguilera erbij zit, en daarnaast ook Madonna, Justin Timberlake met zijn onnozel hoedje, Amy Winehouse en Beckham, maar dat is het zowat. Wie zijn in godsnaam die andere lui?

Wellicht is mijn score zo laag omdat een pak van die nitwits alleen in de VS bekend zijn (en laat ons hopen dat dat zo blijft…), maar toch ook omwille van de uitvoering, vrees ik. Dat kan beter, Microsoft. Aan het werk! En zorg meteen voor wat lokale beroemdheden. Waar blijven de avatars van Tom Boonen, Tia Hellebaut, Peter Van de Veire, Erik Van Looy, Wesley Sonck en Yves Leterme?

Gedaan met de “sjakosjen”!

Ik ben dat geleuter stilaan beu over het al dan niet toelaten van mannen op de BGGD’S (Brussels Girls Geek Dinners). Intussen is het al zover gekomen dat er geek meets in het leven worden geroepen die enkel voor mannen bestemd zijn. Terwijl de overdaad aan mannelijke geeks op technische events net de aanleiding was voor die girl geek dinners! Waar zijn we dan mee bezig?

 

Gedaan dus met dat separatisme! Gedaan met de “sjakosjen”! Maak er gewoon twee gescheiden evenementen van: de “echte” BGGD’s for women only (ik kan me voorstellen dat dat eens leuk kan zijn, en ik zou niet weten wat mannen bijvoorbeeld konden gaan doen op de “Lipstick Edition”), en een editie waarop beide geslachten welkom zijn. De Belgian Unisex Geek Dinners zou hier bijvoorbeeld een geschikte naam voor zijn, al levert dat een afkorting op die hopelijk niet op het eten slaat dat die avond wordt geserveerd… Of noem het desnoods BGD-XX en BGD-XY – veel geekier dan dat kun je volgens mij niet gaan.

Voila, de wereld weer van een prangend probleem verlost. Next!

Zuurpruim

Liefste buurvrouw van ons vorige kantoor,

Bedankt voor uw schrijven. Wat een originele manier van corresponderen, overigens. Daar kan ik als communicatiespecialist – tja, het kind moet een naam hebben, nietwaar? – ongetwijfeld ooit nog mijn voordeel mee doen. Zo direct, zo… onontkoombaar, prachtig gewoon. Een knalrode sticker op de voorruit van mijn wagen kleven terwijl ik de kofferruimte aan het vullen ben – geniaal!

U had me ook kunnen aanspreken, natuurlijk. Die vier of vijf meter waren zelfs voor iemand met uw fysieke conditie ongetwijfeld snel overbrugd. Maar dat zou natuurlijk maar gewoontjes zijn geweest. U ging resoluut voor het dramatische effect. Dat blijkt ook uit de stijl van uw correspondentie:

Plaat: <mijn nummerplaat, werkelijk foutloos overgeschreven>
U staat OVER de WITTE lijn en
belemmert de ingang van deze
garagepoort.
De POLITIE kan opgeroepen
worden voor WEGSLEPING.
Residentie Parksuite

Krachtig, echt waar. To the point, ook. Ik besef ten volle aan welke catastrofe ik deze morgen nipt ben ontsnapt! En ik voel me uiteraard immens schuldig voor het ongemak dat ik heb teweeggebracht. Nee, echt waar, het was totaal mijn bedoeling niet dat u eerst nog eens achteruit moest rijden voor u uw garage kon binnenrijden. Die extra dertig seconden die u dat ijzingwekkende manoeuvre hebben gekost moeten de ergste uit uw hele bestaan zijn geweest. Tenminste, dat leidde ik af aan uw gelaatsuitdrukking. Ik had – en héb nog altijd – enorm met u te doen.

Toch een paar bedenkingen.

Ten eerste: het was niet uit slordigheid of zo dat mijn voertuig de volle dertig centimeter over die witte lijn – sorry: WITTE lijn – stond. (Toegegeven, het kunnen er ook vijfendertig zijn geweest. Sommige mensen lopen helaas niet de hele dag met een meetlat rond om dat soort zaken vast te stellen. Ik weet zeker dat u zich daar vast ook al vaak aan hebt geërgerd.) Deze ochtend hebben we namelijk ons oude kantoor, gelegen naast uw woning – sorry: Residentie – leeggemaakt en hebben we onze intrek genomen in een nieuw pand, op veilige afstand van uw Residentie. “Verhuizen”, heet zoiets. Je wordt er moe en vuil van, dus het zegt u wellicht niet veel. Ik bespaar u de technische details, maar deze activiteit vereist al eens dat er lange, grote of zware spullen in een auto worden geladen. Daarvoor heb je achteraan die auto wat ruimte nodig, wat in een drukbewoonde stad als Gent niet altijd evident is. En ja, dan gebeurt het al eens dat je je ertoe verlaagt om de wet te overtreden door je voertuig – met Plaat en al! – zo’n dertig (à vijfendertig) centimeter over een WITTE lijn te zetten. Een vermetelheid die ik – na uw wijze woorden – niet gauw meer zal herhalen!

Ten tweede: de politie kán inderdaad worden opgeroepen voor WEGSLEPING (“om uw voertuig weg te slepen”, vinden wij als communicatiespecialisten doorgaans een betere formulering, maar wie zijn wij, natuurlijk?). Maar voor zover ik weet is dat enkel als een voertuig de doorgang effectief blokkeert, en als een zoektocht naar de chauffeur niet snel genoeg resultaat heeft gehad. Dat is tenminste mijn ervaring nadat ik al eens een paar keer volledig ben ingesloten door een of andere onverlaat. Ik heb nog nooit geprobeerd om de politie te bellen in een situatie waarbij ik eerst eens een metertje achteruit moest rijden om te geraken waar ik naartoe wou. Misschien moet ik dat binnenkort toch eens proberen. Mag ik u dan opgeven als referentie als de inderhaast opgetrommelde politieman me dan wellicht in de boeien slaat?

Ten derde (geen nood, we zijn er bijna – en hou er rekening mee dat u deze conversatie bent begonnen): dat kostuum, mevrouw, dat kan veel beter. De persoon die de bewoners van Residentie Parksuite beschermt tegen het tuig dat zonder blikken of blozen zijn voertuig dertig (à vijfendertig) centimeter over een WITTE lijn durft te parkeren, verwacht ik toch in iets… formeler te zien. Iets zwart, bijvoorbeeld, iets dat autoriteit uitstraalt, iets dat uw wonderlijke persoonlijkheid in de verf zet. Iets als dit, bijvoorbeeld:

Rest mij tot slot, lieve mevrouw van Residentie Parksuite, u van harte te bedanken. Uiteraard omdat ik heb kennisgemaakt met een compleet unieke vorm van communicatie. Uiteraard omdat u mij heeft behoed voor een pijnlijke aanraking met de arm der wet.

Maar vooral: als mijn vierjarig zoontje me binnenkort eens vraagt wat nu die verzuring is waar onze maatschappij zo onder te lijden heeft, en of ik daar een goed voorbeeld van kan geven, dan zal ik hem stante pede kunnen helpen. Hij zal nogal blij zijn!

Groetjes!