• Wie zit hierachter?

Perspectief

~ Over journalistiek, technologie en Gent. Soms ook niet.

Perspectief

Category Archives: Uncategorized

Onderzoeksjournalistiek om twee uur ‘s nachts

14 Friday Sep 2012

Posted by perspectief in journalistiek, krant, media, tijdschriften, Uncategorized

≈ 3 Comments

Tags

journalistiek, Media, Nieuws

Ik had het helemaal uitgevogeld: onderzoeksjournalistiek zou de (Belgische) media wel redden. Als nieuwsorganisaties daar maar genoeg in investeerden, zouden ze wel weerstaan de vloedgolf van social media-diensten die de relevantie van traditionele media steeds vaker in vraag stellen. Maar op basis van een debat dat ik vorige week bijwoonde, georganiseerd door de alternatieve nieuwssite Apache en het Fonds Pascal Decroos, ziet her er niet naar uit dat we in België binnenkort veel vaker sterke staaltjes van onderzoeksjournalistiek gaan zien.

Van debatteren is – zoals wel vaker op dit soort avonden – weinig in huis gekomen, maar het was wel interessant om enkele van de schaarse Belgische onderzoeksjournalisten (Jan Antonissen van Humo en Douglas De Coninck van De Morgen) én een Nederlandse collega (Eric Smit van Follow The Money) over dit onderwerp te horen vertellen.

Er zijn een aantal redenen waarom er in ons land bitter weinig aan onderzoeksjournalistiek wordt gedaan. (Onder andere omdat het zo’n lang woord is, denk ik.)

Ten eerste is deze vorm van journalistiek vaak erg duur. Je moet een of meerdere van je betere journalisten gedurende dagen, weken, soms zelfs maanden vrijstellen om aan één verhaal te werken. Waarvan je aan het begin overigens nog niet weet of het wel zal kunnen verschijnen. De schrik voor briesende, op de tenen getrapte bigshots en – erger nog – hun leger goed uitgeruste advocaten zit er duidelijk in. En intussen kan of kunnen die journalist(en) geen pagina’s vullen of online artikeltjes die voor de nodige pageviews moeten zorgen. Zolang de media te kampen hebben met dalende inkomsten, zal er dus niet meer budget worden vrijgemaakt voor onderzoeksjournalistiek.

Antonissen en De Coninck waren het erover eens dat er nog een tweede aspect van tel is: de relatie tussen journalist en hoofdredacteur. De Coninck wees erop dat momenteel bijna alle publicaties die de publieke opinie beïnvloeden – De Morgen, HUMO, Knack, zelfs de VRT-nieuwsdienst – momenteel een hoofdredacteur hebben die daar nog niet lang zit. Volgens Antonissen moeten redacteur en hoofdredacteur elkaar nochtans blindelings kunnen vertrouwen als het op risicovolle artikels aan komt. En dat vertrouwen komt er uiteraard pas met de jaren.

Tot slot is het blijkbaar geen prioriteit bij de jonge wolven die net een opleiding journalistiek hebben gevolgd. Zoals Smit het nogal gechargeerd stelde: “Studenten journalistiek zijn luie flikkers. Die willen alleen maar interviews doen, portretjes maken, en zo snel mogelijk hun eigen column.” Kuifjes die overal ter wereld ten strijde trekken tegen het onrecht zijn ze niet. (Anderzijds: heb jij Kuifje eigenlijk één artikel zien schrijven?) Onderzoeksjournalistiek vergt serieuze offers op persoonlijk vlak. Zoals Luc Pauwels, een van de auteurs van De Keizer Van Oostende en ook aanwezig op het debat, het stelde: “Wij moesten dit boek na de werkuren maken. Concreet betekende dat dat wij meestal om twee uur ’s nachts de koppen bij elkaar staken om te zien hoever we stonden.”

Dichter bij Kuifje kom je als journalist niet, denk ik.

Ik kan het niet

24 Friday Feb 2012

Posted by perspectief in het leven, kinderen, politiek, televisie, Uncategorized

≈ 5 Comments

Ik ben geen watje. Toen mijn duim eens moest worden gehecht, keek ik geïnteresseerd toe hoe de verpleger met naald en draad én mijn huid zat te knutselen. Gewéldig, vond ik dat. Op een KSA-kamp waar ik als leider rondliep, was er een jongen in geslaagd om een bijl in zijn eigen voorarm te planten. Ik heb daar toen rustig een doek rond gebonden en een chauffeur opgetrommeld om ‘m naar het ziekenhuis te brengen. Als ik op YouTube – of eerder een van de meer obscure videosites – filmpjes zie waarin wildvreemden in stukken blijken gereten na een vreselijk ongeval, dan doet me dat eerlijk gezegd niets.

Maar deze week was het anders. Via Twitter kwam ik op Youtube terecht op een fragment van CNN: de laatste reportage van de jammerlijk overleden journaliste Marie Colvin. Daarin deed ze verslag van de doodsstrijd van een jongetje van twee, dat tijdens de opnames bezweek aan de verwondingen dat het had opgelopen tijdens een aanval op de stad Homs in Syrië.

Dat het kind overleed in de loop van de reportage weet ik alleen omdat ik het ergens heb gelezen. Ik heb het filmpje namelijk niet tot het einde kunnen uitkijken. Ik kon het gewoon niet. En nog altijd niet. Toen ik de link ervan opzocht voor deze blogpost, nam ik voor om het nog eens te proberen. Maar het gaat echt niet.

Stervende kinderen, lijdende kinderen: iets erger bestaat er vast niet. Maar het doet ons doorgaans veel minder dan zou mogen. We zijn al veel gewoon. Afgestompt. Het wordt zo abstract. “Goh, wat erg,” zeggen we. En we doen verder waar we mee bezig zijn.

Ik was vroeger ongetwijfeld ook zo. Maar sinds ik zelf kinderen heb, is dat enorm veranderd. Ik haat het als dat gebeurt, maar als ik naar een film kijk – fictie, hé! – waarin kinderen iets ergs overkomt, dan krijg ik zowaar al tranen in de ogen. En beelden zoals die van CNN, de rauwe werkelijkheid dus, daar word ik soms fysiek onwel van. Nochtans: ik ben geen watje.

Ik ben gewoon weer wat bijgestompt.

Heldere communicatie

04 Saturday Sep 2010

Posted by perspectief in ergernissen, het leven, taal, Uncategorized

≈ Leave a comment

Dat we met z’n allen online bankieren levert de banken een aanzienlijke besparing op. Minder volk aan de loketten, minder papierwerk, enzovoort. Het bespaart hen ook postzegels. Als ze hun klanten iets te vertellen hebben, doen ze dat gewoonweg via een bericht in de bankierapplicatie zelf. Onlangs vond ik daar dit bericht terug:

Wijziging Algemene Bankvoorwaarden (ABV)

Artikel I.30 en I.31 van de ABV worden aangepast. De
wijzigingen zijn alleen van toepassing op stilzwijgend en
uitdrukkelijk toegestane kredietopeningen op een
zichtrekening met een kredietbedrag kleiner dan 1.250 euro en
een debetperiode van maximaal 3 maanden. Als XXX Bank een
ingebrekestelling verstuurt ter aanzuivering van een
debetsaldo mag zij een wettelijk bepaalde vergoeding
aanrekenen van 7,50 euro, plus verzendingskosten. Als na
beëindiging van de cliëntrelatie het debetsaldo niet wordt
aangezuiverd, is de cliënt een wettelijk bepaalde forfaitaire
schadevergoeding verschuldigd van 10% van de schijf van het
debetsaldo tot 7.500 euro en 5% van de schijf van het
debetsaldo boven 7.500 euro. Voor consumenten wordt in een
gelijkwaardige vergoeding voorzien. De vernieuwde versie is
beschikbaar vanaf 29 september 2010 in uw bankkantoor of op
www.xxxbank.be onder documentatie/reglementen/particulieren. De
nieuwe versie treedt in werking op 30 november 2010. Tenzij u
vóór deze datum zou afzien van de diensten waarop de

wijzigingen betrekking hebben, gaan wij ervan uit dat u
akkoord gaat met de aanpassingen.

Datum van kennisgeving: 12-08-2010

Zo stond het er. Krom, gebocheld en lichtjes verminkt (die onnodige witregel, zie je?). Nauwelijks begrijpelijk voor de gewone sterveling, die echter al snel door heeft dat dit wellicht geen goed nieuws is. Op zo’n momenten vraag ik me dan af: doen ze dat nu opzettelijk of kunnen ze gewoon niet beter? Is er dan niemand bij zo’n bank die al eens een congres over goede bedrijfscommunicatie bijwoont? Is er daar dan niemand die al eens een boek leest waarin je te weten komt dat het rendeert om je klanten met respect te behandelen?

Ik ben niet meteen van plan om bij mijn bank weg te gaan, zeker niet om zo’n akkefietje. Maar als ze nog eens met extra diensten komen leuren, zal ik ze ook eens iets onverstaanbaars, overdreven moeilijk geformuleerd en ontdaan van elke menselijke consideratie opsturen. Maar vrij vertaald zal het neerkomen op: steek het in uw gat.

090909090909

07 Monday Sep 2009

Posted by perspectief in Uncategorized

≈ 5 Comments

Tijd om mijn kristallen bol eens boven te halen. Andhi heeft me namelijk gevraagd om eens te laten weten wat ik woensdagochtend zal doen.

klok

Geen alledaags verzoek – als we zo gaan beginnen… – maar woensdag aanstaande is dan ook een speshale dag. Niet alleen omdat “Maya” dan jarig is – en daar nu vast al wat opgewonden over is – maar ook omdat die dag – de 9de van de 9de maand van 2009 dus – om 9 seconden na 9 minuten over 9 uur ‘s ochtends de wereld zal vergaan. Of zoiets.

In elk geval zullen veel mensen – nou ja, in elk geval veel mensen met een belangstelling voor computers waarvan de gezondheid betwistbaar kan worden genoemd – naar de klok kijken. Dan kunnen we namelijk de combinatie 090909090909 zien. De gevolgen daarvan kunnen catastrofaal zijn. Stel dat zo iemand net in zijn auto zit en met volle snelheid op een druk kruispunt afstevent? Of erger nog: achter de stuurknuppel van een Boeing 747 (of hoger) die on collision course met iets heel hards zit? Of in een kerncentrale werkt en per ongeluk op een knop duwt die daar alleen staat om er per ongeluk op te duwen, waarna de boel ontploft?

Daarom, beste Andhi, blijf ik woensdagochtend wellicht gewoon thuis. Met de kinderen. In de kelder. Het is niet omdat de milleniumbug een scheet in de fles bleek dat we er nu ook maar gerust op moeten zijn. Ooit raakt ons geluk op. En als het woensdag niet is, dan zou ik op zondag 10 oktober 2010 om 10 seconden na 10 over 10 maar heel voorzichtig zijn…

Twitter Kills Blogs Dead

08 Wednesday Jul 2009

Posted by perspectief in internet, media, Uncategorized, werk

≈ 18 Comments

bugsprayHet is hier – om het misdadig zacht uit te drukken – de voorbije maanden een beetje stilletjes geweest. Mijn meest recente post is exact tien weken oud. Dat er intussen geen zoekacties op het getouw zijn gezet, met affiches met mijn kop erop en de tekst “Have you seen this guy?”, is volledig te wijten aan Twitter, waarop ik wel nog actief was. Maar dat is anderzijds misschien ook… de verklaring voor deze onderbreking.

Twitter is de fastfoodvariant van de blog. Bloggen doe je niet meer als je doodop bent, creatief leeggelopen, fysiek niet meer in staat om nog een uur lang achter je toetsenbord te zitten – twitteren wel. Met het gevaar dat je er zoals de eerste de beste hamburgerfreak van begint te leven, en geen tijd meer vrijmaakt voor een gezonde, evenwichtige maaltijd. Ik twitter, dus ik blog niet meer.

Ligt dat aan mij, of zijn andere blogger-twitteraars – het moeten niet altijd priester-dichters zijn, nietwaar? – daar ook vatbaar voor? Om dat te weten te komen, heb ik zowaar een BVLG’ke gedaan en een onderzoek(je) uitgevoerd. Ik heb allerlei lijstjes opgesnord van de meest productieve en populaire twitteraars en ben nagegaan of ze ook een blog hadden. Daar heb ik proberen tellen hoeveel posts ze in mei 2007 (een willekeurig gekozen maand) en in mei 2009 hadden geschreven. Voor de meesten onder hen was dat ook de periode waarin ze Twitter hadden ontdekt of intens begonnen te gebruiken. Dat tellen verliep overigens vrij moeizaam – niet te geloven hoe weinig bloggers een chronologisch archief voorzien!

Enfin, dat leverde deze resultaten op:

daling blogposts-tabel

Voor wie het graag in een grafiekje ziet:

daling blogposts-grafiek

De wetenschappelijke waarde van mijn kort, nachtelijk onderzoek is natuurlijk nihil. Daarvoor is het aantal gemeten blogs veel te klein en te willekeurig, en ik heb ook geen rekening gehouden met andere factoren dan het gebruik van Twitter. Misschien waren sommigen het bloggen al een beetje beu en is dit een voortzetting van een dalende trend? Misschien had iemand het in mei dit jaar heel druk en in 2007 even niet? Wie zal het zeggen?

Maar ik vind het anderzijds toch frappant. En ik niet alleen. Een tijdje geleden stelde Silicon Valley Watcher vast dat de notoire blogger én Twitterfanaat Robert Scoble  zowaar al een hele tijd – nu ja, twaalf dagen (daar lachen wij eens mee) – niets had gepost op zijn blog. Waarop Scoble plots een ommezwaai van jewelste maakte en besloot om Twitter en Friendfeed radicaal af te zweren. Volgens hem zouden die toepassingen overigens een nadelige invloed hebben op “long-term knowledge”. En dus voor een oppervlakkiger web zorgen.

Zoals bijna alles wat Scoble zegt, is het wellicht wat overroepen, maar het bevat volgens mij wel een grond van waarheid. Daarom, Beste Blogger-Twitteraars: Veronachtzaam Uwen Blog Niet! Ga niet altijd voor de snelle wip die Twitter biedt. Werk je ideeën wat vaker uit tot een echte blogpost. Ik zal alvast ook meer mijn best doen. The story of my life…

 

Twitterende Celebs: Een Vergelijkend Onderzoek

01 Saturday Nov 2008

Posted by perspectief in celebs, computer, gsm, internet, politiek, PR, Uncategorized

≈ 3 Comments

Een quizje: welke BA (Bekende Amerikaan) stuurde onlangs dit bericht de wereld in via Twitter?

Thinking about adopting a dalmation and getting a saddle.

Je kunt kiezen uit:

– Lance Armstrong
– Sarah Palin
– John McCain
– Barack Obama
– Gary Coleman
– Britney Spears
– Stephen Fry

In een echte quiz zou het waarschijnlijk een nek-aan-nek-race worden tussen Sarah Palin en Britney Spears (al kan ik me voorstellen dat een aantal deugnieten hun geld op Stephen Fry zouden durven zetten), maar het juiste antwoord is: Gary Coleman. Wie na 1970 is geboren – nét van de tiet af, met andere woorden – zal zich wellicht afvragen wie Gary Coleman is, maar daar dient Wikipedia dus voor. Ik ken hem eigenlijk alleen van de serie Diff’rent Strokes, bij ons – ik denk op een Nederlandse zender – te zien onder de titel Arnold. Dat was een enorm succes in die tijd, maar daarna is het van kwaad tot erger gegaan met het kindsterretje. De laatste jaren kwam hij enkel in de pers in verband met rechtszaken, zijn drankverslaving, zijn ietwat onprecieze rijstijl, zijn echtscheiding (die op tv werd uitgezonden!), enzovoort.

Maar nu is hij terug, op Twitter dan nog. Al is het allesbehalve zeker of het wel om de echte Gary Coleman gaat. Mocht dat zo zijn, dan is hij wel de koning van de zelfspot. Enkele van zijn meest recente berichten:

I’m auditioning to be a Chipmunk! In the bag because I’m actual size.

Boy did I wake up on the wrong side of the toddler bed this morning.

I once drank my weight in beer! It took like..THREE cans!

Na een berichtje op En Nu Even Ernstig ben ik een paar twitterende celebs beginnen “volgen”. Maar dat levert helaas niet veel op. De twitterende Lance Armstrong is wellicht wel de echte, maar helaas veel minder grappig dan Gary Coleman – om niet te zeggen: oersaai. Vaak dingen als “Had a great livestrong ride today. Taylor and I hammered it.” Of “Hit the gym, rode for a bit, checked out the new LAF world HQ (done year-end) and now getting the kids!!”. Oh well, het is natuurlijk zijn job niet om boeiend te zijn (en dat zijn mijn tweets ook vast niet).

Britney Spears is blijkbaar ook de echte, maar het lijkt er sterk op dat een of ander pr-mannetje haar handjes vasthoudt. “Had a great day! Just put the babies down for bed. We were able to sneak out and get halloween costumes.” En dat soort dingen. Ideaal om het beeld van de foute moeder wat bij te stellen, met andere woorden. Sommige van haar berichtjes worden bovendien gepubliceerd door iemand van “Team Brit”. Flauw…

De boeiendste BT (Bekende Twitteraar) is zonder twijfel Stephen Fry, die een halve wereldreis aan het maken voor een documentaire over verdwijnende kruiden (of wat bedoelt hij met “disappearing species”? :-)). Overal waar zijn gsm een signaal opvangt, stuurt hij Tweets. Af en toe slaagt hij er ook in zijn droge humor in zo’n berichtje te stoppen.

Snakes, a chameleon, three leaf-tailed geckos: the best jungle I’ve ever been in. Nosy Mangabe rocks.

Lawks what a day, I’m on the 4th biggest island on earth, over 80% of whose plant life is unique and I’ve been talking about Ross and Brand!
(verwijzend naar de perikelen rond Jonathan Ross en Russel Brand) 

Ah me! Just had a foot massage. Head massage in the morning, foot in the evening. Should have had a tummy rub at lunchtime…

Ronduit ontgoochelend zijn de Twitter-activiteiten van de protagonisten in de strijd om het Witte Huis. Obama – of beter: iemand uit zijn team – laat gewoon geregeld weten waar hij zal spreken en hoe je de toespraak kunt volgen.

In Des Moines, IA “Early Vote for Change” rally. Watch it live at http://my.barackobama.com/livestream

Het team van Sarah Palin doet doorgaans net hetzelfde, afgewisseld met berichtjes waarin allerlei vaags wordt geïnsinueerd over Obama. De tweets van McCain zijn gewoon nog erger: die gaan bijna allemaal over Obama. “Hij” stuurt vooral links naar commentaren van ongetwijfeld ultraconservatieve politieke analisten die hun gal spuwen over McCains tegenstander. Zielig, gewoon.

Moraal van het verhaal: wie dacht dat hij via Twitter iets (boeiends) te weten zou komen over onze bekende medemens, komt negen op de tien keer bedrogen uit. Maar wie had eigenlijk iets anders verwacht?

MySpace is dood

27 Monday Oct 2008

Posted by perspectief in ergernissen, internet, media, misdaad, muziek, ontspanning, Uncategorized

≈ 6 Comments

Of tenminste toch klaar voor de long way down, denk ik. Het heeft zijn moment de gloire gehad – Arctic Monkeys en Lilly Allen zouden hiermee zijn doorgebroken, herinner je nog? (yeah right…) – en het is voor een flink pak geld verkocht aan News Corp, maar nu valt er niets boeiends meer over te vertellen.

Komt iemand er nog voor iets anders dan om naar de nummertjes te luisteren die beginnende artiesten er aanbieden? Als platform voor het delen van foto’s is het een ramp. En om te bloggen op MySpace moet je ook al over een flinke dosis masochisme beschikken. “Maar MySpace is vooral een community!”, hoor ik een verloren ziel opwerpen. Klopt, een kladversie van Facebook, zou je kunnen zeggen. En over Facebook gesproken, die zouden MySpace wel eens de doodsteek kunnen bezorgen als dit doorgaat. 

Vorige week kreeg ik ineens een nieuwsbrief van MySpace in de bus. Ik kan me niet herinneren dat ze dat ooit al eerder hebben gedaan, hoewel ik er al bijna drie jaar een account heb. Maar ze hadden dan ook heel wat Groot Nieuws te melden! (waarmee ze overigens lijken te bewijzen dat ze allesbehalve een community-site zijn)

Classifieds! Zoekertjes, dus. Oh ja, laten we eBay gaan beconcurreren, altijd een goed idee.

TheChannel! Filmpjes Die Bijna Allemaal Al (Lang) Op YouTube Staan. Al even briljant.

MySpace Trailer Park! Voorfilmpjes van nieuwe Hollywood-films. Twee jaar geleden inderdaad even megahot op het internet. Twee jaar geleden…

Behind –the-scenes-video van op de Warped Tour! Met 3OH!3, Forever the Sickest Kids, The Color Fred. “And more!”, mocht dat nog niet volstaan. Geen idee wie die jongelui allemaal zijn, maar hun groepsnamen voorspellen weinig goeds…

Kate Voegele Back-to-School Tour! Kate Wie?

LA Weekly Detour Fest! Tof. Als je in LA woont, tenminste.

Featured artist: Damien Jurado! Ook een geval van “Wie?”, maar daar dient deze rubriek natuurlijk voor. Vond ik na een korte luisterbeurt eigenlijk niet onaardig. Zeker fans van Duyster zullen dit wel appreciëren.

Maar dan: Featured comedian: Cheech and Chong. OK, als ze zó beginnen…

Als MySpace ooit de dieperik in gaat – en mijns inziens zal dat toch niet zolang meer duren – dan hebben de makers daar zelf alle schuld aan. Eén: ze hebben nog altijd niet door dat er meer internetgebruikers buiten de VS zijn dan exemplaren met een Amerikaans paspoort. Twee: de hoer van de platenindustrie spelen heeft zo zijn gevolgen. En drie: zijn de designers daar allemaal blind of zo? Mooie MySpace-pagina’s zijn verdorie als al even zeldzaam als betrouwbare beleggingsadviseurs. De lelijkheid van de meeste pagina’s is zelfs misdadig te noemen. (including…) 

Nee, ik zou die zooi niet missen mochten ze die plots van het net af flikkeren.

The Battle of the Nerds – the sequel

22 Wednesday Oct 2008

Posted by perspectief in collega's, computer, evenement, games, het leven, ontspanning, Uncategorized

≈ 1 Comment

Een sfeerbeeld van de ICT Quiz van 2007

Een sfeerbeeld van de ICT Quiz van 2007

Over quizzen gesproken: op 20 november is het weer zover. Dan vindt de tweede editie plaats van de onvolprezen ICT-quiz.  De eerste editie was een gigantisch succes, en dat moet op zijn minst worden geëvenaard, natuurlijk.

QuizIT 2008, zoals de denkwedstrijd tegenwoordig heet, verhuist van de oververhitte lokalen van Telenet naar de SAP Lounge in Brussel (zowat mijn stamcafé tegenwoordig…). Verder blijft alles min of meer bij het oude: groepjes van vijf hersenen sterk proberen zo goed mogelijk te antwoorden op vragen die op een of andere manier met computertechnologie te maken hebben. Maar die vragen zijn net als in een klassieke quiz ingedeeld in categorieën als film, sport, literatuur, muziek, geschiedenis, wetenschap, enzovoort. Je hoeft dus niet noodzakelijk een nVIDIA GeForce GTX 200 GPU van een 256MB 800MHZ Non-ECC 184pin Rambus kit te kunnen onderscheiden om hoog te eindigen. Vraag het maar aan de winnaars van vorig jaar… 🙂

De initiatiefnemers zijn alweer de onvermoeibare Stef Gyssels en Tim Nagels, en de opbrengst gaat ook dit keer naar de Cliniclowns. Voor journalisten en bloggers is het gratis, gewone mensen betalen 250 euro per team. Snel naar www.quizit.be dus om je in te schrijven.

Enne… let een beetje op met wat je zegt in de toiletten, ok?

Luna

04 Saturday Oct 2008

Posted by perspectief in het leven, misdaad, nachtelijke fauna, Uncategorized

≈ 1 Comment

Voor onze klanten hebben we alles over – zelfs een trip naar Luxemburg. Ook na een dag die aaneenhangt van de meetings, en zélfs als wind en regen ons van de weg proberen te vegen.

Zo kwamen de fotograaf en ik dinsdagavond aan in Strassen, met nog net genoeg fut om ons naar de dichtstbijzijnde Italiaan te slepen. La Luna, heette het etablissement, waar vreemd genoeg een Oosterse jongedame en een donkere collega ons verwelkomden. Het menu en de wijnkaart waren ook best aantrekkelijk, maar helaas bleken enkel de escalopes en een verrassend geneeskrachtige Bardolino voorradig. Strassen loopt vól liefhebbers van de Italiaanse keuken, dat zie je zo.

Onze ebbenhouten dienster bleek ook nog in België te hebben gewoond.
“Chaussée de Charleroi, zestien jaar. Mijn ex-man woont er nog altijd. Daarom zit ik nu hier.”
“In Luxemburg.”
“Eh oui. In Luxemburg.” Zucht. “Maar het valt hier echt wel mee, hoor. Alleszins beter dan Brazilië, waar ik vandaan kom.” Ze noemt een stad. Nog nooit van gehoord. Zo zijn er wel meer in Brazilië, vermoed ik.
“Mijn familie woont er nog altijd. Mais c’est grave, là-bas. Twee weken geleden is mijn broer er doodgeschoten.”
De fotograaf en ik kijken elkaar aan. Zei ze nu net: “Ik heb deze middag een nieuwe broek gekocht.”? Of was het “Overdag rijden hier veel vrachtwagens langs.” Wat zo klonk het alleszins. Zo losjes, emotieloos.
“Eh oui. Hij stond in een bar toen er van op straat werd geschoten.” Ze wijst behendig verschillende delen van haar anatomie aan. “Des balles ici, ici, ici et ici.” Alsof ze er vlak naast had gestaan.
“Eh oui. Mijn moeder heeft al zoveel meegemaakt. Daar wil ik ooit eens een boek over schrijven. Een broertje van me is gestorven toen hij zes maanden oud was. Vergiftigde melk, wat doe je eraan?”
Dat was twee.
“En een ander broertje is vlak voor onze deur doodgereden door een jeep. Zijn kop vloog langs één kant, zijn lijf ging een andere kant uit. Ik herinner me nog dat het bloed – zijn bloed – in mijn ogen spatte.”
Er was ook nog een vierde broer, maar ik ben al vergeten hoe die aan zijn einde is gekomen. Vast niet in zijn slaap. Nee, Luxemburg was halfway to paradise, als je die verhalen hoorde.

Toen ze even werd weggeroepen, keken de fotograaf en ik elkaar een tijdje aan. Was dit nu echt zo’n dieptragische figuur, of speldde ze ons wat op de mouw? Onmogelijk te zeggen. Voor alle zekerheid hebben we maar snel afgerekend.

Voor ze over haar zusters kon beginnen.

Mijn derde oog

29 Friday Aug 2008

Posted by perspectief in fotografie, Gent, het leven, humor, Uncategorized

≈ 2 Comments

Zou je soms ook niet willen dat je bril een ingebouwde camera had waarmee je alles kon vastleggen wat je zag? Als er iets opmerkelijks gebeurt, zou je dan – uiteraard via een apparaatje dat je altijd moet bijhebben – gewoon even kunnen terugspoelen en het beeld dat je was opgevallen ergens bewaren. Als ik me niet vergis, wordt hier effectief ook aan gewerkt, al kan ik me echt niet meer herinneren waar ik hier ooit over heb gelezen.

Intussen dient de camera op mijn gsm maar als mijn derde oog. Dat heeft me al heel wat leuke kiekjes van de kids opgeleverd, die ik zeker zou hebben gemist als ik enkel een gewoon fototoestel had. En ik zou zeker deze beelden niet hebben gemaakt:

 

Is het kunst? Of medewerkers van een of andere stadsdienst die gewoon naar huis zijn gegaan toen hun uren erop zaten? Hoedanook, een paar dagen geleden stond deze vreemde installatie tussen de gebouwen van Het Volk. Best wel mooi, hoor.

 

Hoe spreek je Pools? Gewoon overal ‘-ski’ achter hangen, natuurlijk. En een pakjesdienst in het Pools heet dus…? Juist.

 

 

De jeugdwerking heeft de hele zomer de kinderen uit de wijk beziggehouden. Hun korte reglement (twee items) zijn misschien iets voor het volgende rondje communautair overleg? (disclaimer: ik ben geen rabiate aanhanger van de Vlaamsche Zaak, maar als ze zich gedragen, mogen andere mensen dat wat mij betreft wel best zijn)

← Older posts

Populaire berichten

  • Ondernemers zijn kei-cool

Gepalaver

  • November 2016
  • June 2016
  • October 2015
  • June 2015
  • November 2014
  • May 2014
  • April 2014
  • February 2013
  • September 2012
  • March 2012
  • February 2012
  • December 2011
  • April 2011
  • September 2010
  • February 2010
  • November 2009
  • September 2009
  • July 2009
  • April 2009
  • March 2009
  • February 2009
  • January 2009
  • December 2008
  • November 2008
  • October 2008
  • September 2008
  • August 2008
  • June 2008
  • May 2008
  • April 2008
  • March 2008
  • February 2008
  • January 2008
  • December 2007
  • November 2007
  • October 2007
  • September 2007
  • August 2007
  • July 2007

En verder…

  • Wie zit hierachter?

RSS & zo


"RS Wie???" Hier wordt alles duidelijk (hoop ik toch). Zelf gebruik ik RSS Popper in combinatie met MS Outlook. Werkt prima!

View Frank De Graeve's profile on LinkedIn Frank De Graeve's Facebook profiel

Diskleemer

De mensen waarvoor ik werk (Quadrant Communications) en ik komen goed overeen, maar dat wil daarom niet zeggen dat we het altijd eens zijn. Zij kunnen dan ook niet aansprakelijk worden gesteld voor wat ik hier allemaal uitkraam. Het zou wat zijn. A licky boom-boom down nog aan toe!

celebs collega's computer ergernissen evenement fotografie Gent gsm het leven humor internet journalistiek kinderen krant media medische toestanden Microsoft misdaad muziek ontspanning politiek PR radio reclame taal televisie tijdschriften Uncategorized verkeer werk

Blog at WordPress.com.

Cancel
Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here: Cookie Policy