Over quizzen gesproken: op 20 november is het weer zover. Dan vindt de tweede editie plaats van de onvolprezen ICT-quiz. De eerste editie was een gigantisch succes, en dat moet op zijn minst worden geëvenaard, natuurlijk.
QuizIT 2008, zoals de denkwedstrijd tegenwoordig heet, verhuist van de oververhitte lokalen van Telenet naar de SAP Lounge in Brussel (zowat mijn stamcafé tegenwoordig…). Verder blijft alles min of meer bij het oude: groepjes van vijf hersenen sterk proberen zo goed mogelijk te antwoorden op vragen die op een of andere manier met computertechnologie te maken hebben. Maar die vragen zijn net als in een klassieke quiz ingedeeld in categorieën als film, sport, literatuur, muziek, geschiedenis, wetenschap, enzovoort. Je hoeft dus niet noodzakelijk een nVIDIA GeForce GTX 200 GPU van een 256MB 800MHZ Non-ECC 184pin Rambus kit te kunnen onderscheiden om hoog te eindigen. Vraag het maar aan de winnaars van vorig jaar… 🙂
De initiatiefnemers zijn alweer de onvermoeibare Stef Gyssels en Tim Nagels, en de opbrengst gaat ook dit keer naar de Cliniclowns. Voor journalisten en bloggers is het gratis, gewone mensen betalen 250 euro per team. Snel naar www.quizit.be dus om je in te schrijven.
Enne… let een beetje op met wat je zegt in de toiletten, ok?
Vrijdagavond gaan quizzen in de metropool Humbeek en zesde geëindigd. Ok, niet indrukwekkend, maar wij waren maar met drie, terwijl haast alle andere teams uit vijf leden bestond. We hebben nog overwogen om bij de jury te gaan pleiten om onze punten te mogen vermenigvuldigen met 1,6666666666667, maar dat was vóór we zagen met welke prijzen de winnaars naar huis zouden gaan…
Ach, quizzen, het is toch altijd wat. Schuldgevoel bijvoorbeeld (“Miljaar, dat had ik moeten weten!”), frustratie (“Ik Zou Het Duizend Keer Zeggen!”) en dorst (omdat je er al helemaal niets van bakt als je het op een zuipen zet). En koppijn, omdat honderden mensen de hele avond zo hard hun hersenen zitten te pijnigen dat Al Gore vaak persoonlijk komt klagen dat de zoiets de opwarming van de aarde aanzienlijk verergert.
Tijdens de quiz zelf zijn genante momenten ons gelukkig bespaard gebleven (de tip die ik enkele ex-collega’s van De Standaard aan de hand deed bleek bijvoorbeeld te kloppen, wat ons overigens een pint van die mannen opleverde – chique!). Maar tijdens de pauze beleefde ik helaas wel een persoonlijk “In mijn poep”-moment.
Ik wilde namelijk van de gelegenheid gebruik maken om te gaan plassen, maar vond aanvankelijk de toiletten niet. Een andere deelnemer was net als ik wat aan het rondkijken en we bespraken even de verschillende mogelijkheden. Gezamenlijk besloten we toen ons geluk – althans wat de toiletten betreft – een verdieping hoger te zoeken, wat een goed idee bleek. Even later stonden we naast elkaar aan de pissijnen, en om een ongemakkelijke stilte te vermijden, besloot ik de small talk wat verder te zetten.
“En, wil het een beetje lukken vanavond?”, vroeg ik achteloos.
“Goh, niet echt….”, stamelde hij. “Maar ik ben een tijdje geleden geopereerd en ik moet medicijnen nemen die euh…”
Ongeveer tegelijkertijd had hij door dat ik het eigenlijk over de quiz had, en besefte ik op mijn beurt dat hij probeerde te verklaren waarom er bij hem geen klaterende straal te horen was…
Je begrijpt vast dat wij daarna zwijgend onze business at hand hebben afgewerkt, en – zonder elkaar nog aan te kijken – stilletjes naar de veiligheid van de zaal beneden zijn gevlucht.
“Ik zit hier nu een paar weken actief op en weet eigenlijk niet goed waarom,” laat mijn buurman en online buddy Bernard weten op de Facebook-pagina die ik van de week heb aangemaakt. Hij is vast niet de enige. Zeker voor wie ouder is dan zestien is het allemaal een beetje silly, natuurlijk.
Daarom dat ik ook zolang heb getwijfeld om tot dit clubje toe te treden. Maar ik was eigenlijk te nieuwsgierig, denk ik. Viavia wist ik namelijk dat nogal wat oude vrienden een Facebook-profiel hadden (terwijl ze bijvoorbeeld geen zier geven om LinkedIn, waar ik al jaren gebruik van maak). Het lijkt me leuk om daar nog eens contact mee op te nemen, zeker nu we – volop werkend en kinderen opvoedend – veel te weinig buitenkomen (al dient in dit verband te worden opgemerkt dat we afgelopen zaterdag wel mooi op een privé-feestje stonden te pintelieren naast schoon volk als Tom Lanoye, Wim Helsen, Rick De Leeuw en Helmut Lotti, wat op een onnozele manier wel iets had, vond ik).
En kijk: de dag nadien kreeg ik van iemand die ik al in geen tijden meer had gezien prompt een uitnodiging om nog eens een pint te gaan pakken. Je ziet het: Facebook werkt! Ik kan het iedereen aanraden!
Zwijgen is zilver, spreken is goud. En bloggen? Geen Olympische discipline, hoop ik, of ik was al lang gediskwalificeerd. Acht weken stilte, begot – ben ik niet beschaamd? Welnee. Wie heeft me gemist? Wie heeft me gebeld, gemaild, ge’sms’t, gemessenget, opgezocht, laten opsporen? Zo’n zorgwekkende verdwijning was het blijkbaar niet. Of ik heb lezers met veel vertrouwen in mij. Of luie, onverschillige lezers, dat kan ook, natuurlijk.
Maar laten we de koe bij de horens vatten en meteen naast een gegeven paard zetten. BVLG heeft me namelijk een blog award toegekend – weliswaar eerder ter aansporing dan als beloning van een weergaloze prestatie – en het zou niet schoon van mij zijn om zijn vertrouwen te beschamen, natuurlijk. Vandaar deze verrijzenis.
Ik ben blijkbaar niet de enige. An blijft dapper zwijgen over haar meisjes, maar is in een andere gedaante teruggekeerd naar de blogwereld. Een seksistisch initiatief, daar kunnen we doorgaans niet mee lachen, maar wel interessant. Als je geïnteresseerd bent in fotografie, tenminste.
Nog een ex-collega die aan het bloggen is geslaan, is… euh, Maya, zoals ze haar alter ego heeft gedoopt. Ze levert geregeld leuke verhaaltjes af, en fans van kolderieke kinderpraat (dat is pas een naam voor een blog) zijn hier ook al aan het juiste adres. Als iemand die je kent plots voor zichzelf en haar gezin andere namen gebruikt, komt dat behoorlijk onwennig over. Maar ik begrijp het ergens wel. Ik heb ook de namen van mijn vriendin en onze kinderen nog nooit gebruikt (ook al omdat ik weet dat la mama daar maar matig op gesteld is…). Lastig, hoor, aangezien we niet getrouwd zijn, kan ik haar niet eens omschrijven als “mijn wijf”. Ach, ieder huisje…
Dat is overigens niet eens de ergste vorm van zelfcensuur die ik hanteer. Je moest eens weten waarover ik allemaal niet blog! Hier wordt danig op de lip gebeten. Paragrafen sneuvelen als wereldrecords op de Olympische Spelen. Geniale invallen stranden op een zucht van de server. Dat is overigens zowat de voornaamste reden waarom het hier de voorbije maanden zo stil is geweest. Heeft het wel zin om ermee door te gaan als het dan toch met de handrem op gebeurt? Het oordeel van de jury is nog steeds hangende, maar ik ben voorlopig vrij op borgtocht. We zien wel…
Tijd vinden om eens wat gedachten samen te rapen en in vlot verteerbare lectuur te gieten, is natuurlijk een ander probleem. Wat dat betreft, sta ik er over enkele weken misschien wat beter voor. Ik ga namelijk nog eens van werk veranderen. Zo’n typisch offer you can’t refuse, vrees ik. Enkele weken geleden – op een heel hete dag die eindigde in een hels onweer – nodigde de baas van het pr-bureau Quadrant Communications (voor alle duidelijkheid: niet deze jongens) me uit om een pint te gaan drinken, en voor ik het wist, lag daar een mooi voorstel voor mijn neus. Alleen al het feit dat ze in Gent gevestigd zijn, was eigenlijk al voldoende. En het kantoor is zo dicht bij de deur dat ik er in geval van nood zelfs te voet naartoe kan. Het feit dat ik enorm geloof in hun manier van werken – zij waren het externe bureau waar Microsoft mee werkte toen ik daar nog PR deed – en al mijn toekomstige collega’s al vrij tot enorm goed ken, speelt natuurlijk ook in hun voordeel. Ik kijk er echt naar uit, al vind ik het doodjammer dat mijn tijd op de planeet Minoc er bijna op zit. (Ja, Sir Buddhard, ik weet dat Minoc een wereld is en geen planeet, maar het klinkt wel als een andere planeet, niet?) Het is daar zo’n toffe club en er zit daar zoveel talent bijeen – en dat zeg ik echt niet omdat ik daar nog terug naartoe moet om allerlei verhalen en interviews te pitchen 🙂 – maar qua timing konden we het wellicht niet slechter hebben getroffen. En Turnhout lijkt soms ook wel op een andere planeet, zeker als je weer maar eens een eeuwigheid staat aan te schuiven in het verre van idyllische Waasland…
Blijft enkel nog de vraag: wie verdient er nog een Brilliante Bloggio of zo? (Schorzio!) Ik heb niet altijd gecontroleerd of onderstaande genomineerden de prijs al eerder hadden gekregen, en het kan me ook eerlijk gezegd gene ene moer schelen als jullie er iets mee doen of niet (mijn vorige ervaring met blogstokjes heeft me niet bepaald veel enthousiaster gemaakt voor dit soort praktijken), maar dit is gewoon een bedankje voor het leesplezier.
– Andhi.be (kan wel een hart onder de riem gebruiken, dacht ik zo)
– ‘Cross The Breeze (wie van Mustangs houdt, kan niet slecht zijn)
– De Graeve & Dochters (geen familie, wel verwant)
– Picchicks (verdient de prijs voor de strijdlust)
– Public Related (een van de weinige PR-mensen die fijn – maw: niet-academisch – bloggen)
– Stoffel’s Place (is zo vriendelijk om te berichten over De Vijand)
– Suits You (een aanmoedigingsprijs)
Ik heb naast de pot gepist. Op een ander geweest. Op verplaatsing gespeeld.
Ik beken: ik heb een gastblog geschreven. Ik kon er niets aan doen, ik werd – zij het enkel emotioneel – gechanteerd. En het ergste is: ik ben nu terechtgekomen in een web van leugens en bedrog, van intriges en achterklap. ‘t Is te zeggen: ik heb me laten meeslepen in de mallemolen van blogstokjes, al had ik me voorgenomen me daar niet te laten aan vangen. Zoals je je op een trouwfeest toch laat overtuigen om – “Heel even maar, hoor! Alleen maar om de trouwers een plezier te doen!” – mee te doen aan die verderfelijke choreografie van lichaamssappen, schaamte en gêne: de kuskensdans.
Guilty pleasures? In elk geval: geen onschadelijk plezier – hier vallen slachtoffers! In mijn… euh, gastpost moest ik drie andere bloggers uitnodigen om enige ruimte te vullen op dit blog. Alweer dringt de gelijkenis met de kuskensdans zich op – je kunt er wel voor gaan staan en ze uitnodigen, maar gaan ze de rij verlaten en op je knie komen zitten om zich bloot te stellen aan je natte lippen, verkleurd door de combinatie van de slechte rode wijn die je hebt zitten zuipen wegens gebrek aan beters en die zure frambozencoulis op het nagerecht? We will soon find out…
Ik hou mijn mailbox in de gaten als was het een kanarie in een koolmijn.
Alle redacteurs (én bezoekers) van Gentblogt, Groepsblog
van het Jaar 2007 (copyright foto: Michel Messens)
Op die sukkels van Clickx kun je echt wel rekenen als het erop aan komt om een en ander op professionele wijze in de soep te laten draaien. Zeg nu zelf, wat verwacht je als je een prachtige theaterzaal binnenstapt, waar – gratis! – alcohol wordt geschonken en de beschikbare ruimte zo benepen is dat de ego’s er tegen elkaar opbotsen als cavia’s in een droogzwierder? Wat moet zoiets opleveren, tot vermaak van elk en iedereen? Op zijn minst toch een klein beetje drama, toch?
Het bleek een vijfvaksbaan van Italiaanse oorsprong. De ene na de andere loser kwam er – vaak met nauwelijks onverholen tegenzin – naar voor gesloft om er eerst een commercieel ingesteld lid van de organisatie af te lebberen, en daarna met een schabouwlijke lijst onder de arm weer af te druipen. En voorbij waren die vijftien nanoseconden van roem.
Werd af en toe van de gelegenheid gebruik gemaakt om jarenlange vetes voor eens en voor altijd te beslechten? Werden er welgemeende fuck you’s de zaal in geslingerd, waar prompt geweeklaag en tandengeknars opsteeg? Werden onterechte winnaars van het podium gejaagd door een regen van bierglazen (nee, want die mochten de zaal niet in, tsss…)? Werd het kaf van het koren gescheiden als waren het Palestijnse families in de bezette gebieden? Verlieten de triestigaards die nog grotere losers bleken te zijn dan de labbekakken die wél met zo’n plastieken onding naar huis mochten wild schoppend en slaand de zaal, daarbij de goorste bedreigingen in de richting van de laureaten, organisatoren en hun naaste familieleden slingerend?
Nope.
Er werd geduldig geapplaudisseerd, beleefd gelachen, vriendelijk naar elkaar gezwaaid en zelfs gebeesd dat het geen naam had. Naar verluidt was er ’s anderendaags zelfs meer animositeit tijdens de uitreiking van de Nobelprijzen voor de vrede. Dat wil al wat zeggen.
Echt waar: meestal werd er niet eens een poging gedaan om te verbergen dat de winnaars dit jaar per opbod werden toegekend. De webmaster van Belgische Bieren: “Mijn lievelingsbier? Een Carlsbergsken. Wat zeg je, West-Vleteren? Nog nooit gedronken, sorry.” Ik stond naast de jongen aan de bar toen het spel afgelopen was. Hij bestelde een cola.
Winnaar bij de community-sites: Seniorennet. Pascal Vyncke kon zijn prijs zogezegd niet komen afhalen. Tiens, tiens, hoorden we dat vorig jaar ook niet toen die “twee meisjes” als winnaar uit de bus kwamen? En waren zelfs de grootste twijfelaars toen niet eindelijk overtuigd dat die “twee meisjes” eigenlijk niet echt waren, net zoals ook Pascal Vyncke niet echt kan zijn? Geef toe: zo’n succesrijke en knappe (die voetjes!) webmaster, auteur, televisiemaker en uitgever – en toch zo sympatiek, dat gelooft toch niemand?
De zender één als tv/radio-site van het jaar, die van FC De Kampioenen beste fansite en Sporza als sportsite van het jaar? Aimé en Bettina zijn wellicht uit gewoonte blijven dóórstorten op de rekening van de organiatoren, ook al is beider parkeerplaats aan de Reyerslaan al lang niet meer dan een fijne herinnering.
Het grootste bewijs dat die gangsters van Clickx werkelijk alles doen voor de poen: Het Laatste Nieuws mocht winnen in de categorie Kranten & tijdschriften. Toffe collega’s, hoor, die van De Standaard Online en Het Nieuwsblad.be, maar een beetje krap qua budget, blijkbaar. Schaamte, dat woord bestáát niet in het Kempisch, mijnheer (vraag het maar aan Tom Boonen!).
Was er dan heel de avond helemáál niets leuk te beleven, vraag je je nu misschien af? Wel: neen.
Of het moest het interviewtje met Joke van Onnozelheid Mag geweest zijn, de enige die drie zinnen met alles erop en eraan ook live kon formuleren. Al viel ze op het einde wel een beetje in herhaling. Herhaling. Herhaling. Heb je’m? Dan had je maandag vast je lol niet opgekund.
En later kunnen we onze kleinkinderen vertellen dat we de legendarische Michel Vuylsteke zowaar eens een mop hebben horen vertellen. Dat komt er natuurlijk van als je Lucas Van den Eynde inhuurt tegen het standaardtarief en niet wil afdokken voor de all-in-formule, waarbij hij zélf voor de grappige tussenkomsten zorgt in plaats van ze op irritante wijze uit het publiek proberen los te peuteren. En Maarten Schenk was er ook nog natuurlijk, als een soort digitale dinosauriër, de laatste als dusdanig herkenbare nerd. Een T-shirt dat oplicht als er een wifi-connectie is, kan wat dat betreft uiteraard aardig helpen. En nee, dat je samen met twee drinkebroers het Chiro-lied ten berde bracht op het podium van het NTG is volgens mij écht niet wat Bert Anciaux bedoelde met cultuurparticipatie.
Over Bert Anciaux gesproken: waar was ik? Ah, juist: de andere usual suspects waren er uiteraard ook allemaal. De Asfaltkonijnen begonnen net niet te wenen toen bleek dat ze wéér niets hadden gewonnen. Ook die kerels van Stew lijken wel gedoemd om voor de rest van hun dagen reportages te maken over evenementen waar ze zelf niet aan de bak kwamen. Gelukkig was Mixette er nog om hen te filmen terwijl ze de Asfaltkonijnen met de camera volgden! En Pietel was daar maar dapper foto’s aan het maken tot Bert van X-Pose hem in het oor kwam fluisteren dat het lenskapje er nog op zat. En al de rest zat natuurlijk vrolijk te twitteren dat ze… euh, aan het twitteren waren.
Boeiende lui, hoor, die voortrekkers van de internetgeneratie. Vooral op een maandagavond.
Disclaimer: ik heb ooit nog voor de Dark Side gewerkt en hoewel mijn vertrek er niet bepaald harmonieus is verlopen, hou ik daar best goede herinneringen aan over en heb ik daar heel fijne mensen leren kennen. Af en toe kan ik weliswaar zelfs in mijn ondergoed nog een metaaldetector doen afgaan op de luchthaven (genant? bwah…), maar voor de rest is er maar weinig dat nog aan mijn lidmaatschap van de Borg herinnert…
Mijn voormalige vrienden lanceren binnenkort hun unified communications-oplossing, waar ze nogal veel van verwachten. Daar hoort natuurlijk een leuke website bij (gentlemen, start your silverlight), maar die heeft een beetje een ongelukkige url gekregen, vind ik toch:
Komaan zeg. Doen die erom, of zo? Of zet er niemand anders spontaan die “k” helemaal achteraan in plaats van vooraan dat middelste woord? Of willen ze gewoon – en eigenlijk niet al té subtiel – even tonen hoe machtig ze nog wel zijn, ook al heeft Neelie ze fluks in het kruis (en de kluis) gegrepen? Zo van: “Ok, het is mooi geweest. Nu gaat iedereen nog eens lekker slikken wat we ze door de strot rammen!”.
En dan zijn ze verwonderd dat hun favorability rating zo laag ligt en dat ze als “overly agressive” worden gepercipieerd. Du-huh!
Right. Twee weken heb ik gezwegen (het Allerheiligen-weekend niet meegerekend, want dan zwijgt iedereen met een beetje verstand toch, niet?). Twee weken.
Maar nu is mijn geduld ten einde. Ze hebben erom gevraagd. Je raadt het al: “ze” zijn natuurlijk: de gangsters van Clickx. Toen ze me enkele weken gedwee, aandoenlijk bibberend en lichtjes stamelend kwamen melden dat de winnaars van de Site van het Jaar dit jaar in Gent zouden worden gevierd, leek het me klaar als een klontje. De smoking was al gestoomd (en, toegegeven, met een maatje of twee uitgenomen), het tarief voor exclusieve interviews aanzienlijk opgetrokken (“Maar alleen Roularta-bladen gaan dat kunnen betalen!”, piepte mijn manager. Heb ‘m uiteraard met een “So what?” de straat op gejaagd, maar hij bracht me toch wat aan het twijfelen…) en de kapper was al naarstig in de proefdrukken van de nieuwste Wallpaper*– het juni-nummer, meen ik – aan het bladeren voor wat inspiratie. Kortom: dat zootje freeloaders dat op zo’n prijsuitreiking afkomt als de doorsnee Wetstraat-journalist op Jean-Marie Dedecker ging op 10 december eens zien hoe je een overwinning in stijl viert.
Maar toen er al een hele week geen levende ziel te bekennen viel ter hoogte van de Clickx-redactie – terwijl er van een eenvoudig “Allez, proficiat!” toch niemand is doodgegaan (die ene onnozelaar is gewoon op dat bierglas gevallen, ok?) – begon ik een beetje onraad te ruiken.
(Zo ziet de Clickx-redactie er dus uit als er iets aan de hand is:)
En ik kan je verzekeren: de geur van onraad lijkt verdacht veel op de geur van verraad: een beetje zurig, met een duidelijk aroma van afgunst, aangezet met een vleugje angstzweet en een snuifje – hoe zal ik het zeggen? – schijterigheid.
En toen kwam de aap uit de mouw. Enfin, toen kwam de hoofdredacteur uit de kartonnen doos waarin volgens het opschrift een 22-inch monitor van Viewsonic hoorde te zitten. “Heu ja, waarde collega, kijk, euh…”, begon hij. “We kunnen er ook niet aan doen, hoor. Wij… euh, wij vinden jouw blog natuuuuuuuuuuuurlijk de beste blog van het jaar! Absoluut. In alle categorieën zelfs, misschien met uitzondering van Groepsblog… Al-al-alhoewel, wacht, nee, ook in die categorie, ja, toch wel. Sorry. Maar euh… Luister, ik zal het zeggen zoals het is: het gaat over geld. Je weet het: het gaat niet zo goed meer met Clickx. Als we nog vijftien nummers per editie verkopen, zijn we al content. Zo erg is het, echt waar. Tja, dan moeten we natuurlijk op zoek naar alternatieve bronnen van inkomsten, nietwaar? En die Site van het Jaar, geloof me, da’s een echte goudmijn. Je moest eens weten wat we hier al hebben zien binnenkomen sinds we de nominaties bekendgemaakt hebben. Kijk, hier: Bart Van Belle van Youth Sentiment: 2.000 euro! En Jimmy Kets: die stuurde ons al het materiaal op dat hij gewonnen heeft met de Nikon Press Photo Awards – “Moet die Japansen brol toch niet hebben”, schrijft hij, maar voor ons is dat natuurlijk wel schoon gerief, natuurlijk. De mannen van Asfaltkonijn doen nog straffer. Ik weet het, het zou een totaal onterechte winnaar zijn, maar ze hebben me vorige week wel de sleutels in mijn handen gestoken van die Chevrolet Captiva, waarmee ze na de uitreiking van de bwards twee weken mee mochten rijden – en die ze uiteraard nooit hebben teruggegeven! Wat wil je, ze hebben er Clo mee naar huis gevoerd na die bwards en euh… Maar soit, we dwalen af. Kijk hier, nog een mooie: een gratis schrijfcursus voor de hele redactie van Clickx van ene Michel Vuylsteke. Weliswaar als we hem niet als winnaar uitroepen, maar toch mooi meegenomen, nietwaar? Dat kunnen we hier allemaal toch best… Nee, nee, jij niet, natuurlijk, jij niet. Dat was maar bij wijze van… Goh, moet je hier kijken: 10.000 euro van Disk Idee (“Hebben we vijf massatests voor moeten verkopen aan de hoogst biedende”), 7.500 euro van Resto.be (“Ons eigen tarief voor een goed recensie, volstaat dat?”), 12.000 euro van Anderlecht Online (“Ja, we hebben er wat voor over om nog eens iets te winnen”) en hier – niet te geloven: 50.000 euro van Humo. Wat stond daar ook alweer bij? Ah ja: “de integrale onkostennota voor de eerste week van november van Aimé Van Hecke”. Over opoffering gesproken!”
Enfin, zo ging het nog een tijdje door (“11.11.11 – waarom hebben die zoveel stickers verkocht dit jaar, denk je?”) en door (“Basket Jeppe Eppegem? Heu, da’s mijne nonkel.”), tot het er uiteindelijk nog uitkwam ook: “En daarbij: jij kan niet meedoen, want je bent een werknemer van deze uitgeverij en dat zou nogal eens naar belangenvermenging kunnen ruiken, vindt de baas. Nèm.”
Ik heb ‘m uiteraard meteen iets héél anders laten ruiken. Belangenvermenging, belangenvermenging… Wie zit er achter Gamespot.be en ZDNet.be, denk je? Ik ben eens benieuwd wat die hebben geboden…
Wacht maar, ze zijn nog niet van me af, die bende amateurgangsters!
Wat schreef ik een tweetal weken geleden? Dat die mannen van Clickx gangsters waren? Welnu, ik neem dat terug. Woord voor woord. Ik had dat echt niet mogen doen. En wel hierom: het zijn wussies! Tsjollen! Piesblommekes! Ha! Je moet er maar één keer naar blaffen en ze liggen al in hun mand.
Een woordje uitleg: na de vorige uitreiking van de Site Van Het Jaar heb ik gedreigd om hun showke ferm in het honderd te laten lopen als ze dat nog één keer in die vreselijke Carré zouden organiseren. Ik bedoel: als ik een coiffeur wil zien, zoek ik er wel één in de Gouden Gids, ok?
Eén keer ben ik dat gaan zeggen. (Weliswaar met mijn meest ontzagwekkende blik. Ze zoeken daar sindsdien nog altijd naar die ene eindredacteur die opeens naar de nooduitgang spurtte.).
Eén keer. En wat staat er vandaag op de SvhJ-blog (als hij niet down is, tenminste, zoals nu bijvoorbeeld)?
We hebben een G E W E L D I G E locatie voor de prijsuitreiking van deze 11de editie. We partneren voor de nieuwe editie met het NTG in – jawel – Gent. Juicht, o bloggende Gentenaars en Gentse webmasters, want zij moeten niet in de wagen springen voor de uitreiking, en vermogen dus nét dat pintje meer! En voor de niet-Gentse medemens: Gent is perfect centraal, goed bereikbaar en, above all, ne wree wijze stad! Oh ja – de datum. Hou die alvast vrij (allez – voor de sites/blogs die in de eindselectie raken, that is): maandag 10 december. Tot dan, in levende lijve!
Is dat niet schoon van die mannen? Nu kan ik er met de fiets naartoe.
En dat geldt ook voor de meeste winnaars, als de uitslag van de bwards een indicatie mag zijn… Grappig, overigens, dat deze uitreiking net als die van de bwards (in HetPaleis in Antwerpen) ook in een theater plaatsvindt. Straks komt Bert Anciaux himself de prijzen nog overhandigen, uit dankbaarheid dat er nog eens iemand in een Vlaams theater binnenstapt. Pas op als hij je wil zoenen – zijn adem ruikt meestal niet fris de laatste tijd. Heeft met zijn eetgewoontes te maken, naar het schijnt.