De Joeri

“Aaaaigh. Ik ben de Joeri en ik wil aangesproken worden als de Joeri. Voelt iedereen zich veilig?”

Valt best mee, mijnheer de Joeri, maar veel draag je daar niet toe bij, sorry. Integendeel, ik heb het gevoel dat we eerstdaags middels fysiek geweld gedwongen zullen worden tot de aanschaf van zo’n mobiel telefonieabonnement waarmee je de laatste tijd zo loopt te leuren. En daar zie ik, wegens enigszins gesteld op de integriteit van mijn fysieke verschijning, best wel tegenop. Want zo’n abonnement, mijnheer de Joeri, mag je wat mij betreft ergens steken waar de vuilkar zelden langskomt.

Vergis je niet: als typetje uit Trigger Happy (intussen verplicht omgedoopt tot Tragger Hippy, of is het Trapper Higgy? Bagger Flippy? Gary Haggar Slippy?), vond ik je nog wel te pruimen. Fabuleus vernieuwend of zelfs maar gedurfd kon je het moeilijk noemen. Ik bedoel: dagjestoeristen de stuipen op het lijf jagen voor de verborgen camera, daar moet je niet echt voor naar het leger zijn geweest, hé? Onze eerstgeborene doet dat al, en die is nog maar drie. En mocht dat nog eens gebeuren, dan dénk ik er zelfs maar niet aan om mijn camera te verbergen.

Maar toen kwam je op een of andere jongerenzender zo’n teasercampagne in gang zetten. Ik rook meteen onraad. Ik bedoel: voor wat goed is, moet geen reclame worden gemaakt, en als je al geheimzinnig begint te doen over je eigen reclamecampagne, is dat meestal omdat ze te knudde is om zomaar te worden uitgezonden. En zie: van dattum was het.

En sindsdien blijf je maar leuren met je abonnementen. Ik zie deze toekomst voor jou: als een oud mannetje in dezelfde kleren als nu (evolutie is voor andere diersoorten, nietwaar?) over de markt strompelend, met een bende jengelende deugnieten achter je aan, voortdurend roepend van “Hey de Joeri, voeld’uw eigen veilig? Hahaha! Wa gade daaraan doen? Hé, de Joeri? Ne keer bellen, zeker? Hahahahaha!”. Die brochures van de mobiele operator waarmee je op dat moment aan het leuren bent, branden in je jichtige vingers, dat sandwichbord heeft je schouders doen afzakken tot op tepelhoogte (en welke klootzak heeft daar “Jouri” met een “u” op geschreven, verdomme?), en je denkt met heimwee terug aan de tijd dat je nog een imposant personage was, iemand waarvan de mensen lichtjes huiverden, zonder echt goed te weten waarom. Tot die ellendige dag waarop je niet meteen grinnikend bent weggestapt toen een ventje in een goedkoop kostuum je kwam vragen of je geen reclame wou maken voor gsm-abonnementjes. Helaas…