“Sex sells” is een van de meest gekende en schaamteloos toegepaste marketingwijsheden. Het werkt altijd en overal, behalve wellicht in een aantal islamitisch georiënteerde naties…
Meestal zijn het blote tieten – God’s beste werk, volgens velen – die worden gebruikt om de de argeloze koper in de val te lokken. Maar vandaag is wat dat betreft weer een grens verlegd. In Goedele, het nieuwe maandblad rond… euh, Goedele staat een reeks vagijnen zo groot afgebeeld dat zelfs Stevie Wonder de g-plek kan zien zitten. Toegegeven, dat past naadloos binnen het concept, en Goedele kan zich beroepen op haar achtergrond als seksuologe om het te verantwoorden, maar het is natuurlijk in de eerste plaats een geslaagde PR-stunt. Zowat elk krantenartikel had het erover en uiteraard hebben ook enkele bloggers het gemeld.
Loopt iedereen daarom meteen naar de krantenwinkel om het nieuwe blad – uiteraard stiekem verborgen in een exemplaar van De Tijd – mee naar huis te nemen? Neen, dat zou maar al te gemakkelijk zijn. En daarvoor is de erotische uitstraling van zo’n medisch uitgelichte hoofdingang ook wat te beperkt. Wat telt, is dat het nieuwe blad meteen een imago heeft: het is niet zomaar een nieuw blad, maar een boekske met een foto van een preut in. Het is dus stout, gedurfd, grensverleggend, geen kleur- en smaakloze prul. Zelfs al zouden alle artikels in deze editie van een schabouwlijk niveau zijn (wat ik sterk betwijfel), dan maakt dat allemaal niet uit. Goedele – het boekje – heeft vanaf dag één een smoel, dat is wat telt. Een enigszins harige smoel, dat wel, maar beter dat dan niets…
Benieuwd of het vertrouwen van de adverteerders gaat volgen. Amper 16 pagina’s advertenties op een totaal 156, waarvan minstens de helft intern (voor andere Sanoma-bladen bijvoorbeeld) of in ruil, dat is niet meteen een weergaloos succes te noemen.
Perspectief 
Toen er in ‘de flair’ vagina’s stonden afgebeeld, werd er – door één vrouw die ik ken in elk geval – ook ‘schande’ gesproken.
‘k Wil maar zeggen, het publiceren van zulke foto’s is hier in Vlaanderen niet eens nieuw – of ‘t moet zijn dat ze deze keer niet meer propertjes in vooraanzicht zijn genomen – en al zeker geen garantie op kwaliteit op welk vlak dan ook.
Ik wou net hetzelfde zeggen, nieuw is het absoluut niet. En die culinaire productie van die oma’s met hun recepten voor gehaktballetjes ook niet echt. Liever trouwens de oorpronkelijke titel ‘De kookboek van ons moeder’, dan dat smakeloze ‘Ons balletjesboek’, jakkie, ik heb al geen honger meer als ik dat lees. Ook ik heb het magere advertentietal geteld. Tja, niemand zit feitelijk te wachten op een blad van een aan lager wal geraakte VTM-coryfee.
Niets is nog nieuw, natuurlijk, maar ik heb het alleszins nog nooit zo (letterlijk) “in your face” gezien, en op een manier waarvan je 100% zeker bent dat het gaat worden opgepikt. Wat die advertenties betreft: een collega had ergens gelezen dat ze enkel en alleen met jaarcontracten werken. Iemand moet dus hebben gedacht: “Het stikt momenteel van de adverteerders die een volledig jaarbudget kunnen missen of opgespaard hebben tot wij met ons blad op de proppen komen.” Jazeker, er zijn nog optimisten op deze wereld…
Binnengebracht door wederhelft, wat al vaker gebeurt met neiuwe tijdschriften. Het heeft me 3 dagen gekost voor ik tot de vagina’s in kwestie gebladerd was – Goedele is een beetje Marie-Claire met een funkier layout. En laat ik nu net geen Marie-Claire meer lezen. Mijn aandacht is geheel naar de prentenboekskes verschoven: Glamour en Glamit en Elle Magazine hebben ten minste niet de pretentie van iets inhoudelijks te doen. De pure commerce ten top, is het daar. Bij Goedele zullen ze het vast niet lang trekken (huh huh) zonder adverteerders.
Ik zie geen doelpubliek.
ik heb het eergisteren op het vliegtuig even geleend maar geen foef gezien. Moet ik nu blij zijn of niet?
Ja, maar het kan anderzijds ook geen kwaad om eens bij de oogarts langs te gaan… 🙂